Στο οροπέδιο (κάπου στα δυτικά), πενήντα χιλιόμετρα από το χωριό.
Προορισμός το ξωκλήσι του Αη Δημήτρη, όπου, καθώς λένε οι ντόπιοι, στην αρχαιότητα υπήρχε λατρευτικός ναός της θεάς Δήμητρας.
Στο μονοπάτι για το ξωκλήσι. Ευσεβείς κυρίες ανηφορίζουν κουβαλώντας άρτους και γλυκίσματα για τους προσκυνητές...
Της Μεσοσπορίτισσας σήμερα και θυμήθηκα το πανάρχαιο έθιμο των γυναικών της Ελευσίνας. Κάθε χρόνο παραμονή της μέρας αυτής βαδίζουν πάνω στα αρχαία μονοπάτια, εκεί που φύτρωνε φλισκούνι και άγρια μέντα, πίσω από τις καμινάδες των διυλιστηρίων, κουβαλώντας τα τάματα στη θεά Δήμητρα, ευγνωμονώντας την για τη σοδειά τους και ζητώντας την ευμένειά της για τη σπορά της επόμενης χρονιάς. Αν και ακατάδεκτη η ίδια-καθώς γράφει η Μυθολογία, οι πιστοί της δεν τόβαζαν κάτω...
Το ξωκλήσι αυτό-το άγρυπνο βλέμμα του αγίου πάνω στα σπαρτά-έκτισαν οι χωριανοί τον Αη Δημήτρη διατηρώντας ως τις μέρες μας τον πανάρχαιο γιορτασμό της θεάς της γονιμότητας και προστάτιδος των καλλιεργιών. "Διάδοχος" της θεάς τώρα ο αθλοφόρος Δημήτριος: "Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σε ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, ἀθλοφόρε τά ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τήν δύναμιν, ἐν τῷ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα ..." λέει ο υμνογράφος. Η ορθόδοξη υμνογραφία θέλησε να προσδώσει στον ιππέα στρατηλάτη τη χάρη του αθλοφόρου, αποδυναμώνοντας τη θαυματουργό χάρη της αρχαίας θεάς.
Κατεβαίνοντας ο ίσκιος της πέτρας μεγάλωσε...
και πιο κάτω ακόμη η αρχαία θεά κρυμμένη στους θάμνους και τις εληές...
Πίσω στο χωριό, απολογισμοί και λογαριασμοί με τον σέμπρο. Με βγαλμένα τα έξοδα και τα μεροκάματα εκατό είκοσι κιλά καλαμπόκι το διάφορο, ούτε πενήντα ευρώ δηλαδή...
Όμως . Βόλτα στα βράχια της θάλασσας τα κρίταμα διφόρησαν. Κάτι η δροσιά της θάλασσας, κάτι οι πολλές βροχές και η ζέστη ξελογιάστηκαν...
Γευστικό και πικάντικο συνοδευτικό στα μεθύσια.
Μου τα γνώρισαν στην Ικαρία πριν χρόνια. Και από τότε τα συναντώ στα βράχια των καλοκαιριών μου.
Στον κήπο για τη συγκομιδή: η ροδιά, σφιχταγκαλιασμένη με τα βάτα
έκρυψε με επιμέλεια τους καρπούς της από τα αδηφάγα βλέμματα...
και η κυδωνια γονάτισε, καρτερώντας με..
Κι' ήρθαμε όλοι μαζί στην πόλη...
Ελιές, κυδώνια, ρόδια. Μερικά σαν πεπόνια
Χίλιοι μύριοι καλογέροι σ' ένα ράσο τυλιγμένοι...
Και για να μη σας λέω ψέματα... Δύο ήταν τα ράσα
Μα στα κυδώνια κάποιοι είχαν κάνει κατάληψη.
Καλοπέρασαν ένα καλοκαίρι και σχεδόν ένα φθινόπωρο...
Όταν η φυσική τσακώνεται με τη χημεία και νικάει, αυτά συμβαίνουν.
Και τώρα οι κυρ σκώληκες μείναν άστεγοι...
καθότι απεχθάνονται τη ζάχαρη και η ζάχαρη αυτούς...
Πόλεμος σε όλα τα μέτωπα δηλαδή...
