για να μη χάνουμε την ψυχή μας-2

μετά από ένα μήνα...

...να τι βρήκα

τη γλυσίνα να μου θυμίζει την απουσία μου από τη μεγάλη της γιορτή

τις μαγιοπούλες αφού σπόριασαν μας αποχαιρέτισαν βοηθούντος και του Νίκου

την αγαπημένη όλων αιωνόβια άσπρη συκιά κατά γης. ένας ανεμοστρόβιλος τσάκισε το αδύναμο κορμί της. μας άφησε όμως τα παιδιά της (λουμάκια) που θα καρπίσουν.

  

την γέρικη χελώνα καρότα-καρότα

την πέταξε στο δρόμο ο "γείτονας" γιατί του έτρωγε τα καρότα.

τη "μαμά" Δέσποινα να ταϊζει τα δύο ορφανά που δεν ευτύχησαν

 να γνωρίσουν τη μανούλα τους.

τα βάφτισα Τρίσω και η Μιμίκα 

 ...και τ' άφησα έτσι

(μετά από τέσσερα δεκαοκτάωρα δουλειάς, ούτε που σκέφτεσαι για φαγητό

 και για ύπνο...)

Φωτιά: ένα θαυματουργό εργαλείο. μεσημεράκι με 3-4 μποφόρ και  μια μάνικα στο χέρι τα ξαπλωμένα και ξερά καίγονται στο έδαφος χωρίς κανένα κίνδυνο. φρεσκάρεται το χώμα, καίγονται τα όποια εναπομείναντα ζιζάνια, απομακρύνονται λόγω της στάχτης τα ερπετά. 

και ....

η μόνη μου πολυτέλεια: ένας καφές στην παραλία.

για να μη χάνουμε την ψυχή μας-1

...γιατί όταν το ποθείς το "παιδί" δεν ξερριζώνεται ποτέ από μέσα σου.

Επίσκεψη στο χωριό πριν ένα μήνα και βάλε...

στο μετόχι του Χρήστου

(γενητούρια)

  

στον κήπο 

σαν ν' αγριέψαμε κάπως

(ας όψεται η καραντίνα)

στο μισακό

μισακό λέμε τη εταιρική (μεταξύ δύο οικογενειών) καλλιέργεια.

στο μποστάνι του γείτονα

(πάντα θαύμαζα ετούτη την πόα που μας χαρίζει τον πιο μεγάλο και γλυκό καρπό.

καρπόυζι το λένε και δεν κουβαλά ένα τυχαίο όνομα)

  εδώ το απωθημένο μου

αυτοφυής άγρια αγγινάρα που απλώνεται σε όλα τα χέρσα χωράφια.

Για "όσους ξέρουν από ούζο" ο πλέον περιζήτητος μεζές.

Τις βράζουμε για κάνα δυό ώρες χωρίς τα φύλλα στην κατσαρόλα και μετά τη σερβίρουμε.

οι τυχεροί τραβούν τη στίβα με τα αγκάθια και μένει το πεντανόστιμο κοτσάνι. 

Στην υγειά μας