τα έσω του κόσμου

Κανένας τοίχος δεν θα σου πεί φωναχτά

αυτό που θες ν’ ακούσεις,

μπορεί όμως να σου ψιθυρίσει

τις ιστορίες των ανθρώπων

που έζησαν μέσα τους.

τις αγωνίες και τις ελπίδες τους,

τα όνειρά τους στο ξάγρυπνο,

και όσα θάθελαν ν' αφηγηθούν

μα κάποια στιγμή δίστασαν,

προτιμώντας να τα κρατήσουν γι' αυτούς,

ολόφρεσκα μέχρι το θάνατό τους,

με μια προσδοκία:

το απαραβίαστο του έσω κόσμου τους,

την κατανόηση των συμβόλων τους,

της μόνης τους περιουσίας.

Φρόντισαν λοιπόν, σαν ξαναγυρίζουν πίσω,

στο μικρό κι απόρθητο καταφύγιο τους,

φορτωμένοι με τα έσω του έξω κόσμου,

να σκουπίζουν τα παπούτσια τους

στο μικρό πορτοκαλί χαλί.

γιατί όλο και κάποιο περιττό

θάχε κρυφτεί κάτω από τη σόλα τους

με τη φιλοδοξία να καταλάβει

το μικρό κι απόρθητο-για αιώνες-καταφύγιο,

απ΄όπου ξεχύνεται η ζωή στους δρόμους,

ολόφρεσκη κι ευωδιαστή,

πρόθυμη να μοιραστεί τα κάλλη της

με κάθε ύπαρξη,

με κάθε λιθαράκι,

με κάθε κλωνί

που θα βρεθεί στο διάβα της.

πηγή: ο κρετινισμός των συνθημάτων
και η μισαλλοδοξία της εξουσίας