παλιγγενεσία

...........

όμως έχουμε κάτι που δεν θα χάσουμε...

 τη θέαση στον ουρανό μέσα από τις χαράδρες της ομορφιάς

το ταξίδι πέρα από τον ορατό μας ορίζοντα

την επίγνωση της ασημαντότητάς μας

είθε αυτός ο απολογισμός και μόνο

"Η Ψυχή και το Σώμα"

 

…εἶπε δὲ Ρούθ· μὴ ἀπάντησαί μοι τοῦ καταλιπεῖν σε ἢ ἀποστρέψαι ὄπισθέν σου· 

ὅτι σὺ ὅπου ἐὰν πορευθῇς, πορεύσομαι, καὶ οὗ ἐὰν αὐλισθῇς, αὐλισθήσομαι· 

ὁ λαός σου λαός μου, καὶ ὁ Θεός σου Θεός μου· 

καὶ οὗ ἐὰν ἀποθάνῃς, ἀποθανοῦμαι, κἀκεῖ ταφήσομαι·
Παλαιά Διαθήκη-Ρούθ

Αρκούν τα κοινά όνειρα για να δώσουν μια δυνατή ταινία; αναρωτιέται ο old boy. Η ερώτηση και η όποια απάντηση αφορά μόνο τους σινεφίλ, προκειμένου να αρχειοθετήσουν την ταινία της Ίλντικο Ενιέ στα ράφια του κινηματογραφικού πολιτισμού. 

Όμως για πολλούς από τους θεατές η απάντηση είναι καθησυχαστική. Είναι απελευθερωτική, είναι ένα βήμα προς την ελευθερία. Που σαν το το κάνεις ανακαλύπτεις, τότε και μόνο τότε, την ανάγκη της υπέρτατης ελευθερίας. Όπως ακριβώς την ίδια ανάγκη ανακαλύπτει μια μέρα τυχαία ο επί χρόνια αρχειοθέτης Κόριμ*, κεντρικός ήρωας του Laszlo Krasznahorkai στο Πόλεμος και Πόλεμος.

… Η μεθοδική αρχειοθέτηση των εγγράφων έγινε η ελευθερία του αυτή καθαυτή, διότι λίγο τον ενδιέφερε η φύση της δουλειάς του, λίγο τον ενδιέφερε ότι ασχολούνταν με τα συνήθη….το δικό του καθήκον περιοριζόταν στο να διατηρεί ζωντανή την ιστορία, αλλά ακόμη και αν περνούσε πάντοτε δίπλα από την αλήθεια, το γεγονός ότι το γνώριζε και το έκανε συνειδητά, του εξασφάλιζε μια τέλεια σιγουριά, μια γαλήνη, μια σταθερότητα και, μάλιστα, κατά μία έννοια, μια μορφή άτρωτης προσωπικότητας, η οποία αναγνωρίζει μεν ότι είναι περιττό αυτό που κάνει, καθότι άνευ νοήματος, αλλά αυτό το περιττό και άνευ νοήματος εμπεριέχει μια μυστηριώδη και ασύγκριτη γλυκύτητα-ναι, αναμφίβολα χάρη στη δουλειά του είχε κατακτήσει την ελευθερία, δυστυχώς όμως όχι αρκετή, διότι από τη στιγμή που είχε γευτεί κατά τους τελευταίους μήνες τον εξαιρετικό χαρακτήρα αυτής της ελευθερίας, ζυγίζοντάς την, του φάνηκε αμέσως ελάχιστη, και άρχισε να επιθυμεί και να ποθεί διακαώς την υπέρτατη ελευθερία….. εκεί στα Αρχεία (λοιπόν) είχε αρχίσει να τον βασανίζει το ερώτημα: αυτή η υπέρτατη ελευθερία που θα μπορούσε να βρίσκεται ;

Το κοινό όνειρο

Ο Έντρε και η Μαρία μαθαίνουν ότι βλέπουν κάθε βράδυ εδώ και χρόνια το ίδιο όνειρο: ένα ζευγάρι ελάφια (σύμβολο αφοσίωσης) τριγυρνούν στα δάση πάντα μαζί. Το αρσενικό σκάβει το χιόνι για νάβρει τρυφερό χορτάρι για το θηλυκό. Πίνουν νερό από το ρυάκι, τα μουσουδάκια τους ακουμπάνε το ένα στο άλλο, μαζί αφουγκράζονται τον κίνδυνο-ένα δεύτερο αρσενικό παραμονεύει …

Η καθημερινότητα

Ο Έντρε και η Μαρία δουλεύουν σε ένα μεγάλο σφαγείο. Εκεί γνωρίστηκαν, αυτός οικονομικός διευθυντής, η Μαρία υπεύθυνη ποιοτικού ελέγχου των σφάγιων. Με κάθε τρόπο εκμηστυρεύονται στον θεατή πως η ζωή τους είναι αλλού, πέρα στο δάσος. Ζούν μια παράλληλη ζωή, τα βράδυα μεταμορφώνονται σε ελάφια. Η μέρα τους δεν αποκαλύπτει την άλλη τους ζωή, λίγες οι κουβέντες, συνήθως πληγώνουν ή φέρνουν αμηχανία και στην καλύτερη περίπτωση ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Είναι ο συμβατικός τους κόσμος που συμπιέζει και καταπνίγει το συναίσθημα, είναι ο κόσμος των σωμάτων. Τα εξωτερικά γυρίσματα είναι ελάχιστα, το σφαγείο είναι ο κόσμος της μέρας, το μικρό δωμάτιο που ο καθένας καταφεύγει τις ώρες της σχόλης και τις ώρες των ονείρων του είναι ο κόσμος της νύχτας.

Τα δίπολα

Μικρές και μεγάλες αφηγήσεις, στοιχειώνουν ένα πλέγμα διπόλων, άλλοτε κύριων και άλλοτε όχι, συνδεδεμένων αριστοτεχνικά να περιγράψουν τον κάθε ήρωα, να αφηγηθούν συνοπτικά τον κόσμο που ζούν οι ήρωες. Η ζωή στο σφαγείο και η ζωή Αλλού, το μονό κρεβάτι του Έντρε και και το μεγάλο κρεβάτι της Μαρίας, η σωματική ανημπόρια του Έντρε και η ψυχική της Μαρίας, η κοινωνικότητα του ενός και αντι-κοινωνικότητα του άλλου, το ηλικιακό χάσμα τους, οδηγούν τελικά σε αδιέξοδο. Ο Έντρε κάποια στιγμή αποφασίζει να σταματήσει την όποια προσπάθεια να σμίξει με τη Μαρία, η δυσκολία να την καταλάβει και ο φόβος του ότι θα γελοιοποιηθεί τον αποθαρρύνουν να την πλησιάσει, να ερμηνεύσει τον ψυχικό της κόσμο. Αντίθετα, ενδόμυχα ενδίδει σε φήμες ότι αυτή πηγαίνει με το μισό εργοστάσιο. Της ανακοινώνει την απόφασή του και αυτή απελπισμένη κλείνεται στον κόσμο της, αποφασίζει να κόψει το νήμα της ζωής-τις φλέβες της, αίμα τη μέρα και αίμα τη νύχτα-ακούγοντας ένα ερωτικό τραγούδι. Μέσα στην μπανιέρα με το βαμμένο νερό, χτυπάει το τηλέφωνό της. Με λαχτάρα αλλά και αβεβαιότητα το σηκώνει….

Το σμίξιμο

...είναι ο Έντρε. Σε ελάχιστα λεπτά η ζωή ξεπηδά μέσα από τα αίματα, ντύνεται με τα χρώματα του ονείρου. Σε λίγα λεπτά! λίγο πριν τον βέβαιο και μοναχικό θάνατό της. Τα δίπολα μεμιάς παραγκωνίζονται, το κρεβάτι ζεσταίνεται από δύο κορμιά, οι ήρωές μας κάνουν έρωτα, κοιμούνται...

….το άλλο πρωί ανακαλύπτουν πως δεν είδαν το όνειρο. Στο πλάνο λείπουν τα δυό ελάφια. Η ίδια τους η ζωή, η ζωή που ποθούσαν δεν ήταν πια ένα όνειρο. Αλλά πραγματικότητα.

Είναι η δική μας ιστορία, 

είναι η ιστορία του καθενός!

Όχι δεν είναι μια συνηθισμένη ερωτική ιστορία όπως γράφει ο οld boy. Κάθε εικόνα, κάθε ήχος, κάθε μορφασμός των ηρώων αφηγείται μια ιστορία της ζωής μας. Ο Έντρε που μαστιγώνεται από τα χρόνια του, η Μαρία που δειλιάζει, Ο Σάνυι που κυνηγάει τις γυναίκες του σφαγείου αλλά και τη Μαρία και μισεί τον Έντρε. Στο όνειρό τους είναι το τρίτο ελάφι που παραφυλάει. Ακόμη και οι μορφές των προς σφαγή ζώων, οι τελευταίες ματιές τους, το αφούγκρασμα των ελαφιών, το ανήσυχο πετάρισμα των αυτιών τους... Κάθε χαρακτήρας και κάθε ύπαρξη υποδύεται τη ζωή του καθενός μας, σκιαγραφεί τον κόσμο που ζούμε ή θέλουμε να ζήσουμε. Είναι ο κόσμος του σφαγείου μας. Και είναι και ο κόσμους των πόθων μας. Σε εμάς απομένει να επιλέξουμε τον ήρωα που θα υποδυθούμε.

Η ταινία διαβάζεται, δεν βλέπεται. Είναι ένα μεγάλο μυθιστόρημα, αριστοτεχνικά συνεπτυγμένο. Βλέποντάς το θες να σταματήσεις στο κάθε καρέ, να ανακαλέσεις τις λέξεις που η κάθε εικόνα με διακριτική ευγένεια μας κρύβει.

* τελικά ο Κόριμ παραιτήθηκε από τη δουλειά του και άρχισε να ταξιδεύει, κάνοντας έτσι το επόμενο βήμα του προς την υπέρτατη ελευθερία.

Το τραγούδι που ακούγεται στην ταινία. Εικαστική επένδυση με σκηνές από την ταινία.
(Laura Marling – What He Wrote)

Ύβρις

έχω τελειώσει με κάθε νοέμβρη και  κάθε δεκέμβρη. μπούχτισα από νεκροφιλίες και μνημόσυνα. αργά αλλά το κατάφερα: να μάθω πως το παρελθόν από μόνο του δεν χτίζει το μέλλον, δεν χορταίνει το σήμερα.

μεγάλη κουβέντα μη λές θα μου πείτε. απλά λέω αυτά που θάλεγαν χιλιάδες άλλοι κι εμείς  χλευάζαμε την απουσία τους. 

εύχομαι να μην ξαναπάω σε κηδείες και μνημόσυνα. ούτε από μακρυά. κατάντησαν τόσο χυδαία. και δεν είναι παρά μια Ύβρις.

6/12/2017

Όχι, δεν θα πάω...

... στον κανιβαλισμό μιας εξέγερσης

το οφείλω στις μνήμες μου και μόνο

στη γή που πρωταντίκρυσα

το φως που μ' έθρεψε

στο γλυκό ψωμί του μόχθου

στο δέος των ταπεινών

στην ιερότητα της Στιγμής

"πόδι ανθρώπου να μη δώ, φωνή να μην ακούσω"

σε ό,τι χτίζει το Μαζί

στο θάμπος που ορίζει η ψυχή

στη λαχτάρα να πετάξω

παραχάραξη μερίσματος

Κάποιος ας πεί στον αξιότιμο πρωθυπουργό μας πως ο όρος κοινωνικό μέρισμα είναι καθόλα ατυχής. Βεβαίως αναγνωρίζω πως ο κ. Τσίπρας δεν κατέχει από οικονομικά, όπως και η κ. Θεανώ άλλωστε που πιθανόν να του σέρβιρε και τον όρο που παραπέμπει ευθέως είτε στο κεφαλαιουχικό μέρισμα (μέρισμα μετοχής), είτε στην λεγόμενη κοινωνική ευθύνη των πολυθενικών εταιρειών. Εκτός αν αμφότεροι πιστεύουν πως είναι διευθύνοντες σύμβουλοι της εταιρείας Κράτος Α.Ε, εισηγμένης στο παγκόσμιο χρηματιστήριο των χρηματιστηριακών προϊόντων.

Το ποσό που θα διανείμει από το περίσσευμα του προϋπολογισμού, που ενώ αρχικά ήταν 1,5 δις ευρώ και σε 2 ημέρες έπεσε στο μισό, δεν προέρχεται από κάποια παραγωγική δραστηριότητα της Κράτος Α.Ε, που άλλωστε έχει χρεοκοπήσει εδώ και καιρό, ούτε από τους παραγωγικούς τομείς του κράτους, (όσους του έχουν απομείνει) π.χ. από μια ΔΕΚΟ της οποίας ακόμη είναι μέτοχος. Προέρχεται καθαρά από το περίσσευμα της ληστρικής φορολόγησης των πολιτών. Είναι λοιπόν ευκαιρία, μιας και το μέρισμα δίνεται για δεύτερη φορά να ξανασκεφθούν μήπως θα πρέπει να κατεβάσουν κατά το αντίστοιχο ποσό του μερίσματος το στόχο των προσδοκόμενων φορολογικών εσόδων για το 2018, μιας και πλησιάζουν οι μέρες συζήτησης του επόμενου προϋπολογισμού. Πλησιάζουν και εκλογές άλλωστε.

Ο όρος κοινωνικό μέρισμα θα μπορούσε να αντικατασταθεί από τον όρο έκτακτο κοινωνικό επίδομα. Και περί αυτού πρόκειται. Ένα επίδομα που κύριος είδε ποιοί, πόσοι θα το πάρουν και πόσα θα πάρει ο καθένας. Μιλούσαν αρχικά για 3,5 εκατ. πολίτες, μια διαίρεση με το ποσό των 750 εκατ. δίνει ανά κεφάλι περίπου 215 ευρώ. δηλαδή μια τριμελής οικογένεια θα πάρει 645 ευρώ. Όλοι οι δικαιούχοι θα κοχλάξουν στη χύτρα των κοινωνικών κριτηρίων της κυρίας Θεανώς και θα πρέπει να μείνουν στον αφρό αν θελήσουν να χορτάσουν με τα 215 ευρώ, Διαφορετικά όσοι κάτσουν στον πάτο θα συνεισφέρουν με τον παρολίγον οβολό τους στην ενίσχυση του ταμείου για την αποπληρωμή των οφειλομένων του κράτους προς τους ιδιώτες. Κάτι που συνέβη και πέρισυ. Άλλωστε το πανηγυράκι των εξαγγελιών γενικώς και αορίστως δεν το συμμερίζονται οι θεσμικοί εταίροι μας οι οποίοι και έκοψαν το 1,5 δις στο μισό, προκειμένου το κράτος να πληρώσει κάτι από τα 5 δις που χρωστάει στην αγορά.

Έμμεσα λοιπόν η κυβέρνηση παραδέχεται ότι υπάρχουν 1.166.666 οικογένειες (υπολογίζοντας κατά μέσο όρο 3 άτομα στην κάθε οικογένεια) στη χώρα που θα κάνουν ανάσταση με το κοινωνικό μέρισμα της Κράτος Α.Ε και τις ευλογίες των εταιρικών δεσμών. Αυτός είναι απόλυτος δείκτης εξαθλίωσης από την πολιτική των μνημονίων την οποία θέλοντας και μη υπηρετεί ο κ. Τσίπρας και η παρέα του.

Οι αριθμοί φανερώνουν μπόλικη ασχετοσύνη αλλά και άφθονη αθλιότητα εκ μέρους των υπευθύνων της κυβέρνησης:

1. είναι τουλάχιστον πολιτική και κοινωνική αφέλεια να θεωρείς ότι 3,5 εκατ. πολίτες θα πανηγυρίσουν για τα 215 ευρώ. Εκτός αν θεωρείς δεδομένο ότι όσοι πάρουν τα 215 ευρώ είναι στον πάτο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής νοημοσύνης, οπότε ακόμη και ένα φιλοδώρημα των 10 ευρώ σε μια επόμενη γενναιοδωρία της κυβέρνησης θα συνεπάρει τον όποιο τυχόντα. Αν πράγματι σχεδιάζεις την πολιτική σου με αυτούς τους υπολογισμούς, αν αντιμετωπίζεις τους πολίτες που τους εξαθλιώνεις καθημερινά ως πληβείους, τότε δεν διαφέρεις σε τίποτα από τον φεουδάρχη του μεσαίωνα που πέταγε κάθε μέρα ένα καρβέλι ψωμί στους υποτακτικούς του.

και 2. Η έπαρση της κυβέρνησης που αυτολιβανίζεται για το εφεύρημα του κοινωνικού μερίσματος προσβάλλει και αισθητικά. Ο πρωθυπουργός ανέλαβε μέσω διαγγέλματος (ταρατατζούμ) να ενημερώσει την ελληνική κοινωνία ότι πάμε καλά, απόδειξη τα 1,5 δις που θα μας δώσει, τα οποίο πριν αλέκτωρ λαλήσει δις κόπηκαν στο μισό. Με στόμφο και ύφος μπλαζέ, δανεικά από τους ήρωες της Madame Tussaud, εμπιστεύθηκε για μια ακόμη φορά τους αριθμούς κάποιων από τη στρατιά των συμβούλων και κολαούζων του, που μόνη τους έγνοια και έργο είναι ο εντυπωσιασμός του πόπολου των πληβείων με ψεύτικους αριθμούς και πλαστά διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Όλα τα υψιπετή επί το έργον: νάνοι, κόρακες, κόλακες και παπαγάλοι. Και είναι τόσο επικίνδυνοι που έχουν το θράσσος να θέλουν να εντυπωσιάζουν ακόμη και τον προϊστάμενό τους χωρίς να λογαριάζουν αν τον εκθέτουν ποικιλοτρόπως. Ο πολυτάλαντος αυτός θίασος θς μπορούσε να προσφέρει πραγματικά στην κοινωνία, αν πράγματι ήθελε κάτι τέτοιο. Να περιοδεύει στα υπαίθρια βουλεβάρτα της χώρας αυτοσαρκαζόμενος. Αλλά που τέτοια αυτογνωσία.

Αντίθετα επιμένει στο πεπαλαιωμένο ρεπερτόριο περασμένων δεκαετιών. Όπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, η επιστροφή στη δραχμή, το δημοψήφισμα και έπονται μύρια όσα άλλα πιο σύγχρονα, από τη Λέσβο έως τη Μυτολήνη.

Ομόλογα πολιτικής επιβίωσης με επιτόκιο κομματικής εμπάθειας

Δεν θα πανηγύριζα για κανέναν δανεισμό ακόμη και αν αυτός ήταν με μηδενικό επιτόκιο. Κάθε δανεισμός, ειδικά κάτω από συνθήκες υπερσυσσώρευσης κερδών μέσα από το εμπόριο χρήματος, καλλιεργεί το έδαφος προσδοκιών σωτηρίας από τους μηχανισμούς που κατά κύριο λόγο ευθύνονται, αν όχι μεθόδευσαν, την εξαθλίωση εκατομμυρίων οικογενειών στον πλανήτη. Ιστορικά, η ίδια η αριστερά, κατήγγειλε την "ηθική" του χρήματος όταν αυτό κατέστη εμπόρευμα, μετατρεπόμενο σε όπλο αλλοτρίωσης και υποταγής συνειδήσεων.

Κάποιοι θα επικαλεσθούν το παράδειγμα της νεοσύστατης Σοβ.Ένωσης (1922) που μετά την παταγώδη αποτυχία της πρώτης οικονομικής πολιτικής (1917-1921) εγκαινίασε τη ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική-ζώντος του Λένιν !) στα πλαίσια της οποίας εγκαινιάσθηκε ο εξωτερικός δανεισμός από τις ξένες δυνάμεις (κυρίως τη Γερμανία) και εφαρμόσθηκαν βάρβαρες πρακτικές οικονομικής πολιτικής από τις οι οποίες κατάτι δεν διαφέρουν οι πρακτικές της σημερινής κυβέρνησης. Δυστυχώς αυτό το ιστορικό προηγούμενο θέλει να το επικαλείται μόνο ο νυν πρωθυπουργός και μερικά στελέχη του για ευνόητους λόγους. Αντίθετα θέλουν να το λησμονήσουν οι εξ' αριστερών επικριτές τους.

Η έξοδος στις αγορές
Θα συμφωνήσω με τη διαπίστωση πολλών σχολιαστών πως η πολυβραβευμένη έξοδος στις αγορές απετολμήθη σαν μια φυγή από την κοινωνική πραγματικότητα. Οι επαληθευθείσες προσδοκίες της κυβέρνησης είναι αποτέλεσμα μιας καλά προετοιμασμένης απέλπιδας φυγής από την πραγματικότητα, ο σχεδιασμός της οποίας ξεκίνησε αμέσως μετά το Eurogroup του Ιούνη. Και για να πάω τα συμπεράσματά σας πιο πέρα θα τολμήσω να πώ πως το "δωράκι" αυτό εγκρίθηκε από τους διεθνείς δανειστές σαν αντιστάθμισμα στη μη λήψη απόφασης για το χρέος. Οι βαρκάρηδες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης είδαν στην έξοδο στις αγορές το σωσίβιο που θα τους προσέφερε πολύτιμο πολιτικό χρόνο. Αλλά και μια μικρή έως ελάχιστη οικονομική ανάσα στα δημόσια οικονομικά. Ήδη για το 2017 το ελληνικό δημόσιο είχε να ξοφλήσει λήγοντα ομόλογα 21,5 περίπου δις, αντίθετα για το 2018 που έχει περίπου 8 δις. Για το 2019 οι συνθήκες είναι ακόμη πιο ασφυκτικές: 23,5 δις ομόλογα περιμένουν στη γωνία την όποια κυβέρνηση από τις 15/Απρίλη 2019 θα ήθελε να πιεί το πικρό ποτήρι της εξόφλησης.  Μια από τις αιτίες που οι δανειστές επέβαλαν (;) στους όρους της τελευταίας ομολογιακής έκδοσης τη δυνατότητα στους κατόχους ομολόγων που λήγουν το 2019 να τα ανταλλάξουν με τα πενταετή νέα ομόλογα ήταν και αυτή.

Η επιτυχημένη- όπως κρίθηκε από όλους τους εταίρους- έξοδος χαρακτηρίσθηκε ως μια απόδειξη ανάκτησης εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία. Η ίδια η κυβέρνηση και το επικοινωνιακό επιτελείο της ανεμίζουν τη σημαία της εμπιστοσύνης με οπαδική πίστη και ενθουσιασμό.  Κοίτα ποιοί γελούν και χαίρονται ή αν προτιμάτε χαζό παιδί χαρά γιομάτο.
Το να εμπιστεύεται ο θύτης το θύμα του δεν είναι καν σοφό να το επικαλείσθε κύριοι της συγκυβέρνησης. Εκτός και αν  προσχωρήσατε οριστικά στο στρατόπεδο της νεοφιλελεύθερης λογικής. 

Οι μαινάδες της εξόδου
Από την αντίθετη πλευρά του κυβερνητικού στρατοπέδου συντάχθηκαν ομοθυμαδόν  όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και η ΛΑΕ. Σε μια ανακοίνωσή τους, που θα μπορούσε να συνυπογράφεται από όλους μαζί, η παρούσα  έκδοση των ομολόγων χαρακτηρίζεται τοκογλυφική. Για τις παρατάξεις που υπηρέτησαν με αφοσίωση τις μνημονιακές πολιτικές δεν αποτελούν έκπληξη οι ενστάσεις τους, με χαρακτηριστικότερη την ανακοίνωση του αλχημισττή κ. Βενιζέλου που με ένα πρωτότυπο τρίκ "αποδεικνύει" πως "τελικώς δανειστήκαμε πιο ακριβά από ό,τι εμείς το 2014" δηλαδή με επιτόκιο 7,34% σύμφωνα με αριθμούς που παραθέτει. Και προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα "Δυστυχώς όμως η επιστροφή στα δεδομένα του 2014 απαιτεί τεράστια πρόσθετη προσπάθεια λόγω της ζημιάς που έγινε τα δυόμιση αυτά χρόνια". Σαφής υπόμνηση του τί μας περιμένει από μια συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ.

Στο ίδιο μήκος κύμετος η ΛΑΕ με συνέντευξη του υπευθύνου της οικονομικής πολιτικής κ. Τόλιου στο κανάλι του κ. Καρατζαφέρη (! ;) διαπιστώνει ότι:

Α."Οι «αγορές» είναι πάντα  … ανοικτές, αρκεί να πληρωθούν το επιτόκιο που ζητούν. Και το επιτόκιο που η κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει, με υψηλή προμήθεια την εταιρία Ρότσιλνδ και σε έξι αναδόχους διεθνείς τράπεζες, είναι πολύ ακριβό. Φτάνει κοντά στο 5%, το πιο ακριβό από όλες τις χώρες της ευρωζώνης και ΕΕ..... Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι ο νέος δανεισμός και μάλιστα ακριβός, αλλά η διακοπή πληρωμής του επαχθούς χρέους και των τεράστιων τοκοχρεολυσίων (ξεπερνούν 15 δισ. ευρώ το χρόνο),

 Β. Το πρωί της εξόδου και πριν αυτή ολοκληρωθεί σε δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης αναρτήθηκε κατά κόρον (προφανώς από φίλιους στο εν λόγω κόμμα) το συμπέρασμα του οικονομικού επιτελείου που "θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στο εθνικό νόμισμα" που διαπιστώνει ότι οι δανειστές τοκογλύφοι των αγορών μας δανείζουν με επιτόκιο δυόμισυ φορές υψηλότερο αυτού με το οποίο μας δανείζουν οι τοκογλύφοι της τρόϊκας...

Η εικονοζόμενη ανάρτηση στο κόκκινο φόντο έγινε σε προσωπικό προφίλ 

μεγαλοστελέχους της ΛΑΕ εντρυφούντος εσχάτως και στα οικονομικά...

Ο κ. Βενιζέλος "διαπίστωσε" ότι δανεισθήκαμε κατά 2,5 μονάδες επιτοκίου ακριβότερα από το 2014, οι φωστήρες της ΛΑΕ ότι δανειστήκαμε 2,5 φορές ακριβότερα. Γι αυτούς οι αριθμοί σε απόλυτα μεγέθη σημαίνουν ένα και το αυτό...

Η συνέντευξη του κ. Τόλιου αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της ΛΑΕ με ημερομηνία 25/7/2017 ως δελτίο τύπου και προφανώς το περιεχόμενό της εκφράζει απόλυτα τα πολιτικά όργανά της. Και εδώ ο καθείς διαπιστώνει τη φερεγγυότητα της ηγετικής της ομάδας γύρω από ένα ζήτημα (το οικονομικό) πάνω στο οποίο η ΛΑΕ έχει δομήσει την πολιτική της οντότητα.
.

-Όταν ο κ. Τόλιος μιλάει για 15 δις το χρόνο πληρωμές τοκχρεωλυσίων, ενώ μόνο η εξοφλήσεις ομολόγων είνα κατά πολύ μεγαλύτερες (και δεν συνυπολογίζονται εξοφλήσεις εντόκων γραμματίων ή εξοφλήσεις δόσεων δανείων προς το ΔΝΤ ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), τότε το αφήγημα "επιστροφή στη δραχμή" αποκτάει άλλες διάστασεις.

-Όταν συγκρίνεις τα επιτόκια δανεισμού από την ΕΚΤ με αυτά των ομολόγων τότε ο αντιπολιτευόμενος λόγος της ΛΑΕ εκτός της εγκληματικής άγνοιας  εμπεριέχει στοιχεία βρώμικου πολέμου προς τους πρώην συνοδοιπόρους της, κάτι που δεν είναι ασύνηθες στην ιστορία της αριστεράς.

- Όταν ισχυρίζεσαι ότι "Οι «αγορές» είναι πάντα  … ανοικτές, αρκεί να πληρωθούν το επιτόκιο που ζητούν" αποδεικνύεσαι αδιάβαστος ακόμη και της πλέον πρόσφατης οικονομικής ιστορίας του τόπου. Όλοι θυμούνται τις αποτυχημένες εξόδους του 2012 (με προσφερόμενα επιτόκια 8% και πάνω) ή την εν τέλει αναιμική έξοδο του 2014.

Και αν ακόμη δεχθεί κανείς ότι υπήρχε έντονη η πολιτική/κομματική ανάγκη αποδόμησης της "επιτυχημένης εξόδου στις αγορές" της παρούσας κυβέρνησης, από μόνη της και η με κάθε κόστος αλήθειας αποδόμηση,αποκαλύπτει  το αντιπολιτευτικό σου διακύβευμα εγώ θα τα κάνω καλύτερα. Αφού θέλησαν να παίξουν σε αυτό το γήπεδο οι υπεύθυνοι της ΛΑΕ ας φρόντιζαν να μελετήσουν όλες τις παραμέτρους αυτής της εξόδου, παραμέτρους που αποδεικνύουν αφενός το παράτολμο και αφετέρου σχετικά επιτυχές -με αυτή τη λογική-του εγχειρήματος έξοδος:

1. η έξοδος γίνεται σε μια αρνητική διεθνή συγκυρία με οξυμένους τους ανταγωνισμούς εντός της καπιταλιστικής επικράτειας.

2. συνοδεύεται από μία άκρως αρνητική συγκυρία: εδώ και λίγο καιρό σκάνε το ένα μετά το άλλο τα κονόνια των ιδιωτικών ομολογιακών δανείων μεγάλων επιχειρήσεων του εσωτερικού.

3. έχει αναγγελθεί δια στόματος Ντράγκι ότι η περίοδος των μηδενικών επιτοκίων της ευρωζώνης βρίσκεται στη λήξη της. Οι επιπτώσεις της αύξησης των επιτοκίων θα συμπαρασύρει και τα επιτόκια των ομολόγων προς τα πάνω κάτι που  η κυβέρνηση το απέφυγε, ορίζοντας σταθερό επιτόκιο στον εν λόγω δανεισμό (αντί-δέλεαρ πό τις περιγραφείσες συνθήκες).

4. καλλιεργείται εντόνως το σενάριο της μακρόχρονης πολιτικής αστάθειας στο εσωτερικό της χώρας.

Το αναληθές των ισχυρισμών των ιθυνόντων της ΛΑΕ αποδεικνύεται από μερικά ευανάγνωστα δεδομένα.

Μια ελάχιστη μέριμνα για τη σοβαροφάνεια των ισχυρισμών τους θα απαιτούσε μια πρόχειρη έρευνα στο κατά πόσο μπορεί να συγκρίνει κανείς τα επιτόκια δανεισμού είτε από την ΕΚΤ και το ΔΝΤ με τα επιτόκια των ομολογιακών δανείων. Επικαλούμενοι τους πίνακες επιτοκίων των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου ή τους πίνακες επιτοκίων των βραχυχρόνιων δανεισμών (έντοκα γραμμάτια δημοσίου) που είναι αναρτημένοι στις ιστοσελίδες της Τράπεζας της Ελλάδας, με εκπληξη  θα διαπίστωναν ότι η συγκεκριμένη έξοδος έγινε με χαμηλό επιτόκιο -ίσως από τα χαμηλότερα μετά το 2004. Ακόμη θα έτριβαν τα μάτια τους αν συνέκριναν τα επιτόκια της παρούσας έκδοσης με τα επιτόκια των εντόκων γραμματίων που εκδόθηκαν το πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν συναρμόδιοι υπουργοί της τότε κυβέρνησης διατελούσαν νυν μεγαλοστελέχη της ΛΑΕ. Ας ενημερώσουμε λοιπόν ότι τον τρέχοντα μήνα το επιτόκιο των τρίμηνων εντόκων είναι 2,33%, τον Απρίλη δε του 2015  ήταν 4.85% σύμφωνα (με πάγια απόφαση του 2010). Ας μεμφθεί ως τοκογλύφους ο κ. Λ. και η παρέα του τους κατ' εξοχή αγοραστές των τίτλων αυτών που είναι οι έλληνες πολίτες. Όσον αφορά το αυθάδους άγνοιας ατόπημα σύγκρισης δύο διαφορετικών εργαλείων δανεισμού ας το κρίνουν οι εναπομείναντες οπαδοί τους.

Με μια ματιά επίσης στα ευρωπαϊκά δεδομένα βλέπουμε ότι οι χώρες με τις πιο χαμηλές αποδόσεις ομολόγων (δλδ χαμηλών επιτοκίων) μόλις που κινούνται κάτω από το 3% (Ολανδία π.χ. 2,95%). Στους αντίστοιχους πίνακες της eurostat οι χώρες με τις υψηλότερες αποδόσεις (υψηλότερα επιτόκια) στη διάρκεια των 20 τελευταίων ετών είναι (πρώτη) Πορτογαλία και ακολουθεί σε απόσταση η Ελλάδα. Η ίδια η ΕΚΤ έχει θέσει ως βάση επιτοκίων έκδοσης κρατικών ομολόγων το επιτόκιο euribor (0.3-0.35%) συν 2 μονάδες, δηλαδή το 2,3% σαν ελάχιστο επιτόκιο, επιτόκιο που μόνον η Γερμανία μπορεί να το προσεγγίσει στην Ε.Ε.

Και μιας και αναφερθήκαμε σε ιστορικά στοιχεία ας θυμίσουμε πως μέχρι το 2012 οι εκδόσεις ομολόγων γίνονταν με επιτόκια γύρω στο 8% και μόνο η έκδοση του 2014 έγινε με 4.85% και με την παγιωμένη επιβολή προγραμμάτων λιτότητας και ξεπουλήματος, όπως και αυτή η έκδοση άλλωστε. Να υπενθυμίσουμε δε ότι το τελικό επιτόκιο της παρούσας έκδοσης διαμορφώθηκε στο 4,625%.


Αυτή η έξοδος στις αγορές σίγουρα δεν πέτυχε ιστορικό χαμηλό επιτοκίων.Πρόσφερε όμως στην κυβέρνηση πολύτιμο πολιτικό χρόνο,  αναγκαίο οξυγόνο κομματικής αναθάρρυνσης και αναζωογόνησης της κοινωνικής του απήχησης. Άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος μετά και την αποτυχία του αφηγήματος διευθέτησης του χρέους. Πέτυχε ταυτόχρονα να αποδομήσει την όποια πρόταση εξόδου από την κρίση διέθεταν οι πικραμένοι τέως συνοδοιπόροι τους. Σε αυτό μάλιστα δεν χρειάσθηκε να ιδρώσει καν: γιατί είναι οι ίδιοι που για μια ακόμη φορά έσπευσαν να περιλούσουν τα υπολείμματα πολιτικής τους αξιοπιστίας με το ζέον της κομματικής τους εμπάθειας.

Για τον Τάσο, την Ηριάννα, την Αθηνά και όλους τους νικητές του μέλλοντος…

Ελένη, Ελένη μην λυπάσαι πια. Όταν πας στο σπίτι, στο σπίτι μας,
εκεί στον κήπο εκείνον τον καιρό φύτεψα μια καρυδιά.
Το ήξερα, το προαισθανόμουνα ότι δεν θα σε ξανάβλεπα,
δεν θα σε αγκάλιαζα ποτέ πια.
Μια ολόκληρη μέρα φύτευα αυτή την καρυδιά.
Τη νύχτα κοιμήθηκα πλάϊ της και σ' ονειρεύτηκα.
Εκεί να πας και να την κρατήσεις όσο μπορείς περισσότερο μέσα στα χέρια σου.
Εκεί άφησα τον εαυτό μου για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε και πάλι.
Αθηνά Τσάκαλου, Το Γέλιο του Νερού.

Για τον Τάσο είχα γράψει και πάλι σε τούτες τις σελίδες το 2013….
…Ο Τ.Θ. μου είναι τόσο γνωστός όσο ο εαυτός μου, και τόσο άγνωστος όσο και πάλι ο εαυτός μου. Πιθανόν νάχουμε ακούσει το ίδιο τραγούδι κάποτε, να κάτσαμε στο ίδιο μπαρ, να πίναμε και οι δύο ρακή, να βρεθήκαμε κάποτε στην ίδια διαδήλωση, να κρατάμε το ίδιο απόκομμα εφημερίδας, να ονειρευτήκαμε τον ίδιο κόσμο, να φωνάξαμε τα ίδια συνθήματα, να διαβάσαμε τα ίδια βιβλία, να πήγαμε διακοπές στο ίδιο νησί. Και όσο αυτές οι πιθανότητες ζούν και υπάρχουν τόσο ένοχοι και τόσο αθώοι είμαστε και οι δυό μας…

Στα πέντε αυτά χρόνια δεκάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τον ΤΘ, από τον αντεξουσιαστικό χώρο και μόνο, κρατούσαν ζωντανή την ελπίδα της δικαίωσής του. Μοναχικοί λύκοι μερικές δεκάδες άτομα που δεν σταμάτησαν να ουρλιάζουν μέσα στη μεγάλη νύχτα των πέντε χρόνων, στη νύχτα της αδιαφορίας, της κομματικής ορθοδοξίας, της δικαστικής και εκτελεστικής βαρβαρότητας. Όλοι αυτοί που διψούσαν να πιούν από το νερό της δικαίωσης, τους αντιδωρήθηκε από την ιστορία η πανήγυρις της δικαίωσης. Για τους λοιπούς πανηγυριώτες -σαν την αλεπού στο παζάρι-η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι ο κομματικός σφετερισμός μιας γιορτής για την οποία δεν θυσίασαν τίποτα. Σύνηθες φαινόμενο στην ιστορία της πολιτικής-και όχι μόνο-ιστορίας μας.

Για την συντριπτική πλειοψηφία των εποίκων αυτής της γης τόσο η υπόθεση της δικαστικής και αστυνομικής σκευωρίας, όσο και η αθώωση τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Διδάχθηκαν να αγνοούν και θέλουν να αγνοούν ό,τι συμβαίνει πέρα από το εγώ τους. Παρατημένοι και μηδίσαντες στο ναρκισσισμό των συμφερόντων τους, λιπαινόμενοι από τα λύματα της ακροδεξιάς και της μισαλλοδοξίας, τα νάματα των Φαήλων, Μπογδάνων και Τζήμερων, την υποκουλτούρα των realities, αποτελούν το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας στο όνομα του οποίου ομνύει κάθε δικαστική εξουσία προκειμένου να δικάσει "αμερολήπτως" τα ερίφια που αυτομολούν στο στρατόπεδο των εχθρών της. Στο όνομα αυτής της κοινωνίας πλαγκτόν (κατά λέξη Στο όνομα του ΕΛληνικού Λαού") εκδίδονται οι διαταγές πληρωμής των τραπεζών προς τους "οφειλέτες" τους. Στο όνομα αυτής της κοινωνίας Για την προστασία του κοινωνικού συνόλου προφυλάκισε και εν συνεχεία επέβαλλε κατ' οίκον εγκλεισμό στην Αθηνά Τσάκαλου ο ανακριτής**. Η κοινωνία πλαγκτόν έχει το δικαίωμα της θωράκισης έναντι των διαφθορέων της. Όστις ήθελε να αμφισβητήσει αυτό το δικαίωμα, όποιος τόχει-κοινώς-χεσμένο, συγκαταλέγεται στα ερίφια για σφαγή.

Στιςι γαλαξιακές κοινότητες της ανθρωπομάζας πλαγκτόν ομνύει και η αριστερά. Αυτήν την κοινωνία πλαγκτόν που επιμένει να χαϊδεύει η αριστερά (τρομάρα της) μιλώντας για λαϊκά στρώματα (τρομάρα μας), δίνοντάς της άληκτο συγχωροχάρτι για να μας κουνάει το δάκτυλο. Το άχθος της ιστορίας ήταν μέχρι τώρα ότι ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν οι μηχανισμοί που συντηρούν γενεές δεκατέσσερις το προπύγιο του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης, που λέγεται ελληνική δικαιοσύνη. Στους εσχάτους χρόνους  η ιστορία  κουβαλά και το άχθος αλλά και το άγος αυτής της αριστεράς.

Όμως... 

γιατί πανηγυρίζουν εξ ευωνύμων εδρεύοντες της κυβερνητικής "αριστεράς" ; αυτοί δεν είναι (όπως έγραψα και το 2013) που σιώπησαν στις διώξεις των αναρχικών όταν στην εποχή της χουντικής αναβίωσης στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση Σαμαρά, Μπρατάκου, Φαήλου και ΣΙΑ) ζήσαμε σκηνικά πρωτοφανούς καταστολής και δικαστικής αυθαιρεσίας.  Αυτοί δεν είναι που δεκαετίες τώρα με τα ξύλινα όνειρά τους παρέδοσαν ακόμη και τους εαυτούς τους στο λήθαργο του καταναλωτισμού και της εύκολης (κομματικής) ευμάρειας;

Ας μένει ορφανή από κοινωνικές πλειοψηφίες η δικαίωση του Τάσου. Ας μένει σε "οικογενειακό" κύκλο το πένθος και η χαρά. Στην εορτών εορτή δικαίωμα στην πανήγυρι δεν έχουν οι υποκριτές και οι πιλοποιοί της αριστεράς.

*****

Μια ορφανή αθώωση είναι αθώωση για όσους κουβαλούν τον λίθο του Σίσυφου. Για όλους τους υπόλοιπους άντε νάναι μια μαχαιριά στο κορμί της χοντροπετσοθωρακισμένης κοινωνίας τους. Μια αθώωση που το ρίγος της δεν διαπερνά την κοινωνία σε κάθε της διαστρωμάτωση, μια αθώωση για την οποία η κοινωνία δεν σήκωσε το άγος της επίπλαστης ενοχής, δεν τάραξε τα νερά της μετάλλαξής της, αυτή η δικαίωση μένει μετεωριζόμενη σε ατμόσφαιρες και γαιόσφαιρες για τους ονειροξαξιδευτές. Γι' αυτούς που τραγουδούν Το γέλιο του νερού θα πνίξει αυτό τον κόσμο.

Πάμε λοιπόν για την επόμενη μαχαιριά στους χοντρόπετσους. Πάμε να πάρουμε πίσω και την Ηριάννα. Και δεν ξεχνάμε την Αθηνά.

Είναι παρήγορο ότι υπάρχουν άνθρωποι τρυφεροί, άνθρωποι περήφανοι που ενώ ξέρουν, ενώ γνωρίζουν καλά, τολμούν και θα τολμούν πάντα να κουβαλούν τον λίθο υου Σίσυφου τραγουδώντας με πείσμα αλλά και χαρά. Άνθρωποι ερωτευμένοι με τη ζωή. Τίποτα δεν θέλουν να πουν πως είναι αδύνατο, τίποτα δεν θέλουν να πουν πως είναι μάταιο, τελειωμένο… Ερωτευμένοι με την ανηφόρα, ερωτευμένοι με τον εαυτό τους.

Αθηνά Τσάκαλου, Το Γέλιο του Νερού.

* εικόνα: το εξώφυλλο του βιβλίου Το Γέλιο του Νερού¨της Αθηνάς Τσάκαλου. Σαν υπόμνηση μιας μέγιστης θυσίας εκ του έσω κόσμου της στην υπόθεση των πολιτικών κρατουμένων.

**σύγγονος φαμίλιας δικαστικών και νομικών, εξ' αίματος και πνεύματος ομοτράπεζος της διαβόητης "ηρωϊκής δασκάλας τοτ Έβρου"-αρχισυντάκτριας γνωστής χρυσαυγήτικης φυλλάδας.