10/11/2012
Μπετόν και σίδερο
Η μυρωδιά του βουνού
επιβάλλεται στο μπετό και το σίδερο όταν βρέχει.
Η αναστάτωση που φέρνει η καταιγίδα δίνει ζωή στη φυλακή.
Ο αρχέγονος κίνδυνος την κάνει καταφύγιο.
Άλλες φορές η θλίψη παίζει άρπα με το θώρακά μου
σουβλίζει τους δακρυγόνους αδένες μου.
Τα 32 βήματα του προαυλισμού δεν χωράνε στη σκέψη μου.
Δεν χωράω στο προαύλιο. Δεν χωράω στη φυλακή.
Μια μάντρα ανθρώπων.
Μάντρα παροπλισμένων παραβατών.
Και απ’ την άλλη:
Το ιερό δικαίωμα στην εργασία.
Του εργάτη να χτίζει μια φυλακή.
Του ηλεκτρολόγου να τοποθετεί συστήματα ασφαλείας.
Του αρχιτέκτονα να τη σχεδιάζει.
Του ανθρωποφύλακα.
Γαμώ τον πολιτισμό του Κεφαλαίου.
Μπετόν και σίδερο.
Οι κρατούμενοι σκληροί σαν το μπετόν και σαν το σίδερο.
Όχι σαν το διαμάντι.
Μακάριοι.
Μακάριοι όσοι φυλακίστηκαν.
Κανείς δεν μπορεί να τους συλλάβει.
Μακάριοι όσοι τελεσιδίκησαν.
Κανείς δεν μπορεί να τους καταδικάσει.
Τάσος Θεοφίλου
Η περίπτωση του προφυλακισμένου εδώ και 15 μήνες "για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία και φόνο αλλά και σε τρομοκρατική οργάνωση" Τάσου Θεοφίλου δεν είναι η μοναδική απόπειρα κατασκευής ενόχων από την παρακρατική εξουσία της διαβόητης Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας (Α.Υ).
Στα links
θα διαβάσετε όλο το σκηνικό της σκευωρίας αλλά και την ετοιμότητα της δικαστικής παραεξουσίας να αποδώσει "δικαιοσύνη" στη δίκη που άρχισε τη Δευτέρα 11/11 και μετά από μια διήμερη διακοπή συνεχίζεται από σήμερα Τετάρτη στο Γ’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, στο κτιριακό συγκρότημα του Εφετείου στην οδό Λουκάρεως.
"Θα είναι αρκετό να πω πως είμαι ο Χουάν Πάμπλο Καστέλ, ο ζωγράφος που σκότωσε τη Μαρία Ιριμπάρνε..." λέει ο ήρωας του Ερνέστο Σάμπατο στο Τούνελ, γκρεμίζοντας κάθε θεσμοθετημένο κώδικα γραφής ενός νουάρ μυθιστορήματος και προφανώς οι προ-ανακριτικές αρχές και οι συνεργάτες τους είχαν ακριβώς αυτή την ηθελημένα πρόωρη αποκάλυψη-ομολογία του δολοφόνου. Μη αναμένοντας καμμιά περιήγηση στα γεγονότα που θα συνέθεταν το κατηγορητήριο, όπως μας έχει συνηθίσει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.
Και φυσικά η συμπληρωματική της προ και ανακριτικής αρχής εξουσία, τα ΜΜΕ, ακολούθησαν ως είθισται αυτό τον κανόνα του Σάμπατο. Ο οποίος, υποψιάζομαι, απλώς ήθελε να ανατρέψει την κατεστημένη σειρά της αφήγησης μιας Αγκάθα Κρίστι ή ενός Ρόμπερτ βαν Γκούλικ.
Το σκηνικό ανεύρεσης της αλήθειας σε όλες τις δίκες σκοπιμότητας είναι σχεδόν πανομοιότυπο. Ο παραλογισμός που υιοθετείται σαν συνειδητή επιλογή δεν αφήνει κανέναν βαθμό ελευθερίας στον κατηγορούμενο, τον προσαγάγει σιδηροδέσμιο ενώπιον της ¨δικαιοσύνης", στερώντας του και αυτή ακόμη τη θέση στο εδώλιο, θέση που ο νομικός μας πολιτισμός αλλά και οι αρχές του ρωμαϊκού δικαίου και της εποχής του Διαφωτισμού μετέπειτα υπερασπίστηκαν σαν κατάκτηση ενός ιερού δικαιώματος στη δικαιοσύνη του κατηγορουμένου, όσο και του εξ' ίσου ιερού δικαιώματος της κοινωνίας στην αλήθεια.
Το σκηνικό του παραλογισμού δεν επιλέγεται τυχαία. Δεν είναι ούτε σκηνικό αρχαίας τραγωδίας, όπου ο κατηγορούμενος είτε αυτός λέγεται Ορέστης, είτε Αντιγόνη, διατηρεί σαν φλόγα ελπίδας για δικαίωση την ελευθερία να ακουστεί από τον κατ' εξοχή δέκτη και δικαιούχο της αλήθειας που είναι η ίδια η κοινωνία. Διότι αυτό το δικαίωμα στην αλήθεια, πρόκριμα απόδοσης δικαιοσύνης, κατοχυρώθηκε ήδη από τον ρωμαϊκό πολιτισμό της εποχής που στη Ρώμη ακόμη λειτουργούσε η Δημοκρατία. Ο Κικέρων με τη φράση του Legum servi sumus ut liberi esse possimus (είμαστε σκλάβοι του νόμου για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι) διετύπωσε αιώνες πριν αυτό που ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση θεώρησαν σαν δομικό στοιχείο της (αστικής) δημοκρατίας πως δικαστής είναι η κοινωνία, σε αντιδιαστολή προς τη δικαιοσύνη της κρίσης των τυράννων που επί αιώνες πριν διαφέντευε σε όλους τους νόμους κάθε πολιτείας και κράτους. Και ο Κικέρων δεν ήχθη σε αυτή τη διατύπωση τυχαία. Μυηθείς στις αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, παρότι ήταν ολιγαρχικών πολιτειακών πεποιθήσεων, είχε μετουσιώσει τα νάματα της δημοκρατίας των πολιτών σε αρχές δικαίου.
Καθήκον του δικαστή σύμφωνα με τα προηγούμενα είναι η ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος των πολιτών. Ο δικαστής είναι αντιπρόσωπος των πολιτών, όχι της εκτελεστικής και κατασταλτικής εξουσίας. Επομένως στην περίπτωση του Τ.Θ. τη λάντζα αυτή ανέλαβαν τα ΜΜΕ. Και συνίσταται αυτή η ανάθεση στο να διαμορφωθεί κατάλληλα η κοινή γνώμη όχι απλά να αποδεχθεί το αξιόποινο του δράστη, αλλά και να συνδράμει με τον κανιβαλισμό της στο λιντσάρισμά του.
Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι νάχει γίνει "καλή δουλειά" από τις προ-ανακριτικές και ανακριτικές αρχές. Και στην περίπτωση αυτή, όσο και σε εκατοντάδες άλλες, ο εσμός της αντιτρομοκρατικής έχει βάλει τη σφραγίδα της "ένοχος". Εκ προϊμίου, τουτέστιν με προκατασκευασμένες κατηγορίες και δήθεν ευρήματα.
Εν κατακλείδι κάθε ένας από εμάς, ζώντας στην Κοινωνία της Επιτήρησης (κατά Φουκώ) είναι εν δυνάμει ένας Σακκάς ή ένας Θεοφίλου. Η κοινωνία του αντιτρομοκρατικού ζόφου που δομείται εδώ και μια εικοσαετία παράλληλα με την κοινωνία των αγορών, είναι η κοινωνία των πληβείων και των τυράννων, των λίγων ενάντια στους πολλούς, όπως στους αιώνες της προ-αστικής και αστικής δημοκρατίας κυριάρχησε.
Ο Τ.Θ. μου είναι τόσο γνωστός όσο ο εαυτός μου, και τόσο άγνωστος όσο και πάλι ο εαυτός μου. Πιθανόν νάχουμε ακούσει το ίδιο τραγούδι κάποτε, να κάτσαμε στο ίδιο μπαρ, να πίναμε και οι δύο ρακή, να βρεθήκαμε κάποτε στην ίδια διαδήλωση, να κρατάμε το ίδιο απόκομμα εφημερίδας, να ονειρευτήκαμε τον ίδιο κόσμο, να φωνάξαμε τα ίδια συνθήματα, να διαβάσαμε τα ίδια βιβλία, να πήγαμε διακοπές στο ίδιο νησί. Και όσο αυτές οι πιθανότητες ζούν και υπάρχουν τόσο ένοχοι και τόσο αθώοι είμαστε και οι δυό μας.
υγ. μου είναι ακατανόητη η συντηρολαγνεία μερικών της αριστεράς. Δεν μιλώ για το συνάφι του Κουτσούμπα που έτσι κι' αλλοιώς παίζει με την ίδια τράπουλα του κράτους. Αναφέρομαι σε άλλες δυνάμεις του αριστερού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.α.) οι οποίες θεωρούν ότι η υπεράσπιση των όποιων νόμων και ελευθεριών βλάπτει σοβαρά το προφίλ τους. Το να φοβάσαι ή να αποφεύγεις να μιλήσεις υπέρ των ελευθεριών ενός "εγκληματία" του όποιου χώρου (ποινικού, αναρχικού και πάει λέγοντας) εκτός από ανυπόφορο συντηρητισμό δηλώνει φοβία και συνδράμει στο έργο της την καταστολή.
Δικάζεις το έγκλημα ή δικάζεις τον άνθρωπο "δράστη"; Ο αστικός νομικός πολιτισμός (τους), η αστική νομιμότητα που διεκδικούν αυτοί οι χώροι (θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα είχε πεί κάποτε ο Αλέξης) προβλέπει αυτό το ρημάδι "πρότερος έντιμος βίος" κάτι που σημαίνει ότι σε μια διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης το ένα συμπλέκεται με το άλλο. Και ποιός είναι εκείνος που οφείλει να μαρτυρήσει για τον "άνθρωπο δράστη" παρά ο καθένας μας ; Και φυσικά δεν εννοώ να μαρτυρήσει ψευδώς για τον όποιον δράστη, όπως είθσται στις δίκες κάθε αρεστού στην εξουσία όπου παρελαύνουν από μητροπολίτες μέχρι τοπικοί άρχοντες για να μαρτυρήσουν για το "ποιόν" κάθε νταβατζή, τοκογλύφου, κ.α. προκειμένου να αποδοθεί λευκός στην κοινωνία.
Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.
Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.
Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.
Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας.
Και θα’ χουμε ρυτίδες στα πρόσωπα.
Κάθε ρυτίδα και μια χαρακιά.
Για κάθε στιγμή αγωνίας.
Για κάθε αιωνιότητα μοναξιάς.
Όσοι φοβούνται τις ρυτίδες,
φοβούνται το παρελθόν τους,
το ανούσιο παρόν τους,
το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.
Μισούν τον εαυτό τους. Αυτό που γίνονται.
Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.
Κι εμείς θα τα φέρουμε περήφανα.
Τάσος Θεοφίλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.