ο θυμός του Αχιλλέα

εγώ, ώ Πρίαμε, βάσταξα τούτο το θυμό βαθειά μες στην καρδιά μου, ώσπου ο φίλος μου να ταφεί με τις τιμές που τ' άρμοζαν. Κι' αφού το μνήμα του έστησαν οι άνδρες μου κι' άκουσαν τη δική μου πεθυμιά, δίπλα του να ταφώ, σαν οι θεοί τ' αποφασίσουν, μ' αγώνες τίμησα την ταφή του,όπως στο γένος μου αρμόζει. κι' ύστερα έφαγα και ήπια κι' έπεσα να κοιμηθώ...

άκουγε τούτα τα λόγια του Αχιλλέα ο χαροκαμένος πατέρας σκυφτός, έτσι που τα δάκρυα κατά γής να πέφτουν, να δροσίζουν το κορμί του παιδιού του, στα κατάβαθα του Άδη. και τ' άσπρα του μαλλιά ευθύς στον ουρανό κοιτούσαν, τ' άσπρα μαλλιά πάντα στον ουρανό κοιτούν. 

....και στον ύπνο μου εκεί, όπου της γής τ' ανάχωμα ανάλαφρος αφήνεις και τάζεις στον κόσμο ομορφιές, κίνησα τη ψυχή του γυιού σου για να βρώ, να τούπω λόγια σαν αυτά: ό,τι κακό εγίνηκε ξεφύτρωσε απ' τη λύπη, της μέρας έργα μην μετράς Έκτορα ανδρείε.

έσκυψε κι' ο Αχιλλέας και τα λόγια τούτα κατά γης πήγαιναν, συγχώρεση να ζητήσουν. συγχώρεση του νικητή, κάπως σαν νάθελε αυτός νάναι ο ηττημένος.

τούτη η αντρειωσύνη έλαχε στον Αχιλλέα: να μη χρειαστεί η Θέτιδα θερμά να ικετέψει, μήτε τα δώρα των ηττημένων λύτρα του θυμού του να γενούν.

τα ψώνια της κυριακής

κατέβηκες χθές στα μαγαζιά. να λιγουρευτείς τις βιτρίνες, να κορέσεις τον αδηφάγο καταναλωτισμό σου. έστω με τα απομεινάρια του γλίσχρου μισθού σου ή με το θησαύρισμά σου σε μαυραγορίτικες εποχές. 

λίγοι σαν και σένα χθές στα κεντρικά μαγαζιά της πόλης. στα μαγαζιά εκείνων που άρπαξαν την ευκαιρία που η αδυναμία των συναδέλφων τους τούς πρόσφερε, ελπίζοντας πως η ταμειακή τους θα βγάζει φωτιές. ή εκείνων που τρέφονται από τα λύτρα της λεηλασίας, όπως οι λεγόμενες αλυσίδες-ναοί του καταναλωτισμού.

λίγοι οι χθεσινοί "πελάτες" σαν τα κοράκια πάνω στα πτώματα των ερήμων. θες η εποχή, θες η έλλειψη ρευστού, μεσούντος του μήνα γαρ. λίγοι, αλλά αρκετοί για να δώσουν το δικαίωμα στην προπαγάνδα να θραιαμβολογήσει. να ασελγήσει και πάλι πάνω σε όσους αντιδρούν στο ξεχαρβάλωμα της ζωής τους. να μηνύσει πάνω σε κάθε εργαζόμενο πως επιγείως θα διαβιεί στην κόλαση της κινεζοποίησης. και πως τούτη η κόλαση είναι η μόνη οδός να τον οδηγήσει στον παράδεισο της ανάπτυξης και της ευημερίας.

λοιπόν ανθρωποφάγε καταναλωτή, σύ που κατέβηκες χθές για να ψωνίσεις στο ΠΛΑΙΣΙΟ της οδού Βουλής αλλά οι "κομμουνιστές" στο απαγόρευσαν, αναγκάζοντας το αφεντικό να κατεβάσει ρολά. έγινες άθελά σου ή πλανεμένα έστω το προ-εικόνισμα μιας ράτσας καινοφανούς ζώου. που τρέφεται από σάρκα και αίμα ομογενών πλασμάτων. που κανιβαλίζει πάνω σε εργαζόμενους. που μη αντέχοντας τη στέρηση, μη έχοντας άλλην ελπίδα και διέξοδο επιβίωσης δουλεύουν σαν σκλάβοι 60 ώρες τη βδομάδα, απλήρωτες οι περισσότερες. απαίτησες αυτοί οι συνάνθρωποί σου να δουλέψουν και την έβδομη μέρα, μήπως και στερηθείς το γκατζετάκι για λίγες ώρες. και αναρωτιέμαι τόσες δεκαετίες ευημερίας πως τάβγαζες πέρα με μαγαζιά που δούλευαν 40 ώρες τη βδομάδα. ή θάχεις σωρεύσει στέρηση shoppin therapy ή θάσαι ο νεόπλουτος  των ημερών μας.

δεν θέλω να θυμάμαι την "αγανακτισμένη" φάτσα σου, γιατί διατηρώ μιαν ελάχιστη ελπίδα πως τα λόγια που άκουσες χθες θα βρούν λίγο τόπο στο μυαλουδάκι σου.

άκουσες λοιπόν πως η τσάντα με τα ψώνια-λύτρα της εξαγοράς σου, που ευτύχησες να μην κρατήσεις χθες θα συμβόλιζε τη σημαία του τάγματος των ανθρωποφάγων μισθοφόρων της "ανάπτυξης", της απελευθέρωσης της αγοράς. θα αποτύπωνε το ξεπούλημα της ανθρωπιάς σου. θα πρόσφερε τη μέγιστη ικανοποίηση σε αυτούς που σε έθρεψαν κατά τις βουλές των.

ας μη γενείς ένας λεγεωνάριος του μοχθηρού των στρατεύματος. ο τροφοδότης του κοινωνικού αυτοματισμού, μιάς και δικαιολογήθηκες πως είσαι δημόσιος υπάλληλος και δεν προκάνεις τις άλλες μέρες να ...ψωνίσεις (!).

θυμήσου: τα ψώνια της κυριακής είναι ο απόλυτος ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης.

θυμάσαι ; κάποτε καίγαμε τις σημαίες...

Σάμπρα και Σατίλα, 32 χρόνια μετά. 1700 παλαιστίνιοι (άμαχοι-παιδιά,γυναίκες, γέροντες σφαγιασμένοι από τους εγκάθετες φασιστικές συμμορίες του Λιβάνου με την άδεια των ισραηλινών. θυμάται κανείς*; δικάστηκε κανείς;

απέναντι η πρεσβεία των φονιάδων της Γάζας, των φονιάδων της Παλαιστίνης όλης. στα εκατό μέτρα κυματίζει η ματωβαμένη σημαία τους. κυμάτιζε όλο τ' απόγευμα, κυματίζει ακόμη. θα κυματίζει και αύριο, περήφανη. την ώρα που παιδιά θα σφάζονται στη Γάζα. θα πεθαίνουν από τα φλογοβόλα του πολέμου, την πείνα, τις αρρώστειες και τη στέρηση της "ειρήνης".

τί πήγαμε να κάνουμε εκεί ; άσε πόσοι πήγαμε. τα φερέφωνα του κουτσούμπα μιλούν για συγκλονιστική διαδήλωση του κόμματος. κατάφεραν να εφεύρουν τον νέο Μπιρσίμ που τους χίλιους να τους κάνει χιλιάδες. στάθηκαν από μακρυά μπας και μαγαριστούν από τους άλλους. μπας κι ακούσουν βρώμικα συνθήματα. μπορεί και να παρασύρονταν κι από κανένα ντού προς την πρεσβεία. όμως άδικος ο φόβος.

ούτε βρώμικα συνθήματα ούτε άλλες εξαλλοσύνες. και έτσι η σημαία τους κυμάτιζε περήφανη. την κοιτούσες και η οργή ανάβλυζε μέσα σου. και θυμόσουν πως κάποτε είχες αρχίδια και μπούκαρες σε κάθε άντρο φονιάδων. κατέβαζες και ξέσκιζες τα σύμβολά τους. άναβες με τη φλόγα της οργής σου τη φωτιά κι έκαιγες τις σημαίες τους. χωνόσουν μες στους καπνούς των δακρυγόνων, άφοβος μπροστά στους σιδερόφραχτους και τα τουφέκια τους.

πάει καιρός από τότε. αρρώστεια έπεσε και της ψυχής θανατικό. μάζεψες τα κουρέλια σου κι έφυγες. να πάς ξανά ντροπιασμένος σπιτάκι σου.. γιατί θυμάσαι.

*θυμάσαι καλά κείνο το βράδυ της 17 Σεπτέμβρη 1982: στη Νομική στη Σόλωνος συνάχθηκαν οι ντόπιοι φερέλπιδες τότε ταγματασφαλίτες της νέας κοπής. μεϊμαράκης, βουλγαράκης, σαμαράς, μιχαλολιάκος και άλλοι. μπήκαν στα τζιπ και κραδαίνοντας τα ρόπαλα και πρεσάροντας τις κόρνες πανηγύριζαν στους δρόμους της Αθήνας τη νίκη "τους". όχι όμως για πολύ. θυμάσαι πως τότε ο αγώνας σου ήταν ψυχωμένος.

στα μάτι μου έπεσε τούτο το γραφτό από την ΟΜΝΙΑ

η ψυχή χορεύει μέσα στη βροχή

πολέμησα στης Κούβας, τα ψηλά βουνά

πολέμησα στου Μπελφαστ, τα όμορφα στενά

γεννήθηκα στην Κύπρο, τα χρόνια τα παλιά

μ ακόμα δεν γνώρισα τι θα πει λευτεριά

ακολουθώ μια ιδέα και μ ακολουθεί κ αυτή

και μια μέρα να την ζήσω, θα ρθει η στιγμή

για αυτό θα με βρεις σε κάθε σπιθαμή

σε πόλεις σε χωριά ανά πάσα στιγμή...

σήμερα είμαι στην Γάζα παιδάκι

του αύριο Οδυσσέας που φτάνει στην Ιθάκη

στη Νότιο Αμερική μεγαλώνω σαν χαμίνι

κάπου στην Αφρική πεθαίνω για ένα ρουμπίνι

στο Μπαγκλαντές εργάτρια σχεδόν σκλάβα

μα η ψυχή μου, καίει σαν την λάβα

θα βγει από το σώμα, θα ελευθερωθεί

γυμνή θα χορέψει, μέσα στην βροχή

πολέμησα στης Κούβας, τα ψηλά βουνά

πολέμησα στου Μπελφαστ, τα όμορφα στενά

γεννήθηκα στην Κύπρο, τα χρόνια τα παλιά

μ ακόμα δεν γνώρισα τι θα πει λευτεριά.

καλό ξημέρωμα

τα καλοκαίρια της μνήμης

όποια κι' αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι Θ-έρως,*

κι' έτσι, όπως αθόρυβα έφυγε η άνοιξη, αθόρυβα διαβαίνει και το καλοκαίρι. σαν τη σκουριά η αναμονή αναμετριέται με τη θέληση, αφομοιώνοντας πόθους, αποταμιεύοντας όλο και λιγώτερα προσανάματα για τις νύχτες: λόγοι που φ-λεγόμενοι θα φώτιζαν, εικόνες που εντοιχίζονται στη μνήμη, όνειρα που μαραίνονται εντός και εκτός των τειχών. σερνάμενος ο χρόνος πίσω από αξελόγιαστες λέξεις σέρνει πίσω του κάθε άτολμη εποχή.

μέσα στους έξι τοίχους της ύπαρξης αγναντεύω τα κύματα των εικόνων που έρχονται και σβήνουν. και θέλω άλλες να τις αιχμαλωτίσω σ' ένα κάδρο κι' άλλες να τις αποδιώξω. για να μη γιγαντωθεί η θλίψη, να μην πάρει μορφή η μοναξιά. το μικρό γατί χοροπηδά πάνω μου καλώντας με στο τραγούδι, κείνο που του δίδαξε η φύτρα του μπολιασμένη με το αμετάλλαχτο,

γιατί άραγε να χρειάζονται τόσα πολλά σημεία 

για την ομολογία των αυτονόητων του κόσμου ;

ξεσκαρτάρισμα εικόνων στην Πανεπιστημίου, μέσα στο λιοπύρι του Ιούλη. να γεμίσει ο άδειος καμβάς τούτου του καλοκαιριού. κρατώ ό,τι αναβλύζει ζωή, αγνοώντας ό,τι ακυρώνει το επελαύνον θέρος. κορίτσια οπλισμένα με όσα η νιότη επιδαψιλεύει: τη ματιά που αιχμαλωτίζει, το λόγο που λύνει κόμπους. και από την άλλη, την εικόνα του λαχειοπώλη που επενδύει σε κάθε περαστικό, σκαμμένα από την καθημερινή θυσία πρόσωπα γυναικών που αδιαφορούν για την πληγή,

γιατί ξέρουν πως κανένας άνδρας δεν είναι περήφανος για την Ύβρι του,
γιατί  ξέρουν πως κανείς δεν  θέλει να θρυματιστεί η ζωγραφιά του ονείρου του. 

όποιος από δυστυχία γνωρίζει, ελπίζει. σ' ένα κάδρο όλη η ελπίδα του κόσμου, η ζωή μα και ο θάνατος. άνδρες που καταθέτουν πόθους αναμολόγητους σε σώματα ξένα και σε θησαυροφυλάκια τραπεζών, αγόρια που ξεδιάντροπα επιδεικνύουν το κενό τους,  γυναίκες που δυσπιστούν για κάθε τους κίνηση. κύτταρα νεκρά, κύτταρα ναρκωμένα από τον καύσωνα της ανυπαρξίας αντάμα με  τα φωτισμένα πρόσωπα των κοριτσιών που υπόσχονται στους ανθισμένους κλώνους το τραγούδι τους.

μπλεγμένα όλα μαζί, ο Μύλος και ο Σταυρός της ύπαρξης όλης. ό,τι αποσυρθεί παίρνει στο βυθό του λίγη από την άμμο  του ονειρώδους που η επινοητικότητα μιας στιγμής λάξεψε πάνω στο αμετάβατο.

πάνω σε μια κλωστή το ταξίδι στην βαθύτερη ομορφιά του κόσμου. κλωστή  που κρατά το δημιούργημα ακέραιο, που αρνείται τον ολοκληρωτισμό της αντικειμενικοποίησης, αιχμαλωτίζοντας τη στιγμή του όλου στ' αλώνια της υποκειμενικότητας, στα πεδία των πόθων.  που επιτρέπει ξανά και ξανά την εκκίνηση, την ανάγνωση του κενού που ξεπλύθηκε από λέξεις και έννοιες, προετοιμάζοντας τα υλικά των ονείρων κάθε επερχόμενης νύχτας.

...σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου...

αθόρυβο και τούτο το καλοκαίρι πασχίζει να σημαδέψει το χρόνο, να μη μείνει έργο ημιτελές, που αναπαράγει το σκοτάδι που καταστρέφει τον κόσμο.  θεριεύει κάθε θέαση και ακρόαση έξω από τη συνήθεια, γίνεται ανάμνηση καλοκαιριού, πασχίζοντας να δαμάσει φόβους, να βγεί έξω από τα σύνορα των αντιφάσεων, 

-πως ξέρετε ότι δεν πέθανε η Άνοιξη ;

-γιατί την περιμένω να έλθει.

*παράφραση στίχου του Ο. Ελύτη  

Έφυγε η Αννίτα Μιχαηλίδου (αναδημοσίευση)

από την Εποχή

Η Αννίτα έφυγε στα 62 της χρόνια την Πέμπτη νικημένη, μετά από πολύμηνη δυνατή μάχη με τον καρκίνο, σαν αυτές που έδινε επί δεκαετίες στην πολύπλευρη ζωή της. Η πολιτική κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή στις 4:30 στον περίβολο του Νεκροταφείου Νέας Σμύρνης. Αντί στεφάνων η οικογένεια της Αννίτας επιθυμεί οι εισφορές να δίνονται στην «Εποχή» και την Ιντιφάντα.

Η Αννίτα γεννήθηκε στην Κύπρο, τέλειωσε τη Νομική Σχολή Αθήνας και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Kings College Λονδίνου, σε θέματα Ευρωπαϊκού Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ήταν σύντροφος του Μάκη Μπαλαούρα και μητέρα της Όλγας. 

Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στο αντιστασιακό κίνημα των φοιτητών. Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας μαζί με άλλους αντιχουντικούς αγωνιστές, από τη θέση της προέδρου στην Ένωση Δημοκρατών Κυπρίων φοιτητών, δραστηριοποιήθηκε για την αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια.

Εντάχθηκε από την αρχή στο ΚΚΕ Εσωτερικού, κρατώντας όμως πάντα ενεργές σχέσεις με το ΑΚΕΛ. Εργάστηκε στην κοινοβουλευτική Ομάδα της Ενωμένης Αριστεράς με τους Ηλία Ηλιού και Μπάμπη Δρακόπουλο. 

Συμμετείχε στην οργάνωσης της Νέας Σμύρνης της οποίας για αρκετό διάστημα υπήρξε γραμματέας. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά του οποίου υπήρξε και μέλος της ΚΕ. Παρακολουθώντας από κοντά τις εξελίξεις στην αριστερά εργάστηκε δραστήρια για τη σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλη συμβολή στην οργάνωση της Καλλιθέας, στο πλαίσιο και των προσπαθειών της ΑΚΟΑ εκείνης της περιόδου. 

Εργάστηκε στο Δήμο Καλλιθέας ως ειδική σύμβουλος για θέματα κοινωνικής πολιτικής και την εφαρμογή προγραμμάτων αστέγων, τοξικοεξαρτημένων και μειονεκτούντων ατόμων καθώς και για τη νομιμοποίηση και ένταξη των μεταναστών.

Συμμετείχε στην επεξεργασία και εφαρμογή του ευρωπαϊκού προγράμματος “Φτώχεια 3” στην Ελλάδα με ιδιαίτερη αναφορά στα θέματα της τοξικοεξάρτησης, καθώς και στην έρευνα του Ευρωπαϊκού Προγράμματος "Mental Help Europe" που αφορά τη στέγαση κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων. 

Για την κοινωνική της δράση εκλέχτηκε αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της Ένωσης Ευρωπαϊκών Πόλεων (ECDP), με έδρα τη Φραγκφούρτη, με στόχο την αλλαγή της πολιτικής αντιμετώπισης των ναρκωτικών. 

Συμμετείχε ως εισηγήτρια σε θέματα κοινωνικού αποκλεισμού σε διεθνή συνέδρια, Βαλτιμόρη και Ουάσινγκτον, Αμβούργο, Μπολόνια Βενετία, Γενεύη, Παρίσι και Halle. Συμμετείχε επίσης στην ερευνητική ομάδα των Ευρωπαϊκών Πόλεων που εισηγήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τις μεταρρυθμίσεις για εφαρμογή του Harm Reduction Policy στην ΕΕ. Άρθρα και συνεντεύξεις της για τα παραπάνω έχουν δημοσιευθεί στην «Εποχή», «Αυγή» και «ΤΑ ΝΕΑ»

Υπήρξε, επίσης, ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών, μέλος στο Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και μέλος της «Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων». 

Ως ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ συμμετείχε στις κινητοποιήσεις Γένοβας, Φλωρεντίας, Αθήνας, Πόρτο Αλέγκρε. Δραστηριοποιήθηκε επίσης στο Σύλλογο για την υποστήριξη του αγώνα των Παλαιστινίων (Intifada) και είχε συμμετοχή στις ομάδες μαχητικής στήριξης του αγώνα τους στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα την οποία επισκέφθηκε και το Γενάρη του 2008 κατά τη διάρκεια της μεγάλης ισραηλινής επίθεσης.

Συμμετείχε στο συνδικαλιστικό κίνημα των δημοτικών υπαλλήλων όπου και εκλέχθηκε στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο των ΟΤΑ.

από τον ΟΝΟ:Μάκη και Όλγα δύναμη !