Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ζόφος


Γκρεμίζεται η ιστορία. Όχι από πολέμους μεγάλους και επιδρομές Ούνων. Ούτε από φιλόδοξους στρατηλάτες, υπερφίαλους αυτοκράτορες και δυναστείες έρπουσες στα χνάρια της παρακμής τους. Αλλά από τα μικρά, τα καθημερινά που συμβαίνουν δίπλα μας, μες στο σπίτι μας, μές στην ψυχή μας. Θάνατοι και απώλειες που δεν θα καταχωρηθούν σε πολεμικά ανακοινωθέντα, δεν θα λογισθούν σαν μαρτυρίες μια δίκης, δεν θα καταλογισθεί καμμία αποζημίωση στους συγγενείς των θυμάτων, δεν θα πιστωθούν οι απελθόντες με τη δικαιοσύνη της ιστορίας. Ο θεσμός του ακαταδίωκτου κάτι σαν το άρθρο περί ευθύνης υπουργών θα απλώσει την προστατευτική του χλαμύδα πάνω σε κάθε εγκληματία, μικρό και μεγάλο, μισθοφόρο, εντεταλμένο, σε κάθε προσηλωμένο στο νόμο και στο καθήκον καθήκι.

Απώλειες και αποδράσεις: χθές ένας φίλος, σήμερα ένας γείτονας, αύριο ποιός ξέρει... Εκατόμβες οι νεκροί, όσοι ονοματίζονται και όσοι εγκατοικούν ακόμη στους ρημαγμένους τοίχους και στις απροσπέλαστες γωνιές των δρόμων, φαντάσματα και εφτασφράγιστο μυστικό η απουσία τους από τη ζωή. Και ακόμη λιπόθυμοι μαθητές στα σχολεία, ασθενείς που αποζητούν ένα "τέλος" γιατί τους λείπει το αντίτιμο της ζωής, σπίτια στα σκοτάδια, σπίτια χωρίς ανθρώπους, κυνηγημένοι βιοπαλαιστές ενός άλλου καιρού, προσόψεις με το πωλείται, βιτρίνες με το ενοικιάζεται, γειτονιές, δρόμοι, πόλεις με το εκπλειστηριάζεται. Εκατόμβες θυμάτων, εμψύχων και μη, στις μυλόπετρες της μαζικής αποδοχής, της κοινωνικής απάθειας. Και μιας πηχτής ρευστότητας λάσπη να καλύπτει με την ορμή του βεζούβιου κόσμους, που δεν πρόκαναν να λακίσουν, για να λησμονηθούν στα βάθη της προϊστορίας. Ούτε στο περιθώριο, ούτε σε απαρχάϊντ, αλλά στην άγνοια που επιβάλλει ένα φαραωνικό Gentrification πάνω στη γή και στους ανθρώπους της.

Αυτός ο πόλεμος με το σκοτεινό προσωπείο αποφέρει, εκτός από τα προϋπολογισθέντα, δάφνες αειθαλείς στους σταυροφόρους του ολέθρου. Ο Νέρων απολαμβάνει το θέαμα της καμένης Ρώμης, συνδοξαζόμενος με τους εντολείς του, έχει δίκηο να χαμογελά ο Νέρων, να απολαμβάνει το θαυμασμό των εντολέων του. Η Ρώμη επιτέλους γίνεται στάχτη, που απλώνεται στον ουρανό, κυριεύει βουνοκορφές, θάλασσες και ποτάμια, απλώνεται στους χάρτες των πόλεων, μπαίνει από τις χαραμάδες των σπιτιών, εισέρχεται στα σωθικά των ανθρώπων τους. Δόση τη δόση, που καθημερινά αυξάνεται γίνεται αποδεκτή με δέος και χωρίς αποστροφή, μιθριδατισμός εξολοθρευτής, Ave Caesar!

Ο αφανισμός των πληβείων όπου γής προέχει. Ο αφανισμός των λαών. Ούτε τα έθνη, ούτε τα σύνορα που άλλοτε γίνονταν λάβαρα και σημαίες, σύμβολα έπαρσης και bookmarks στην ιστορία δεν σηκώνονται σαν ανάχωμα στους επιδρομείς που επελαύνουν κατά της ανθρωπότητας. Τί νόημα θα είχε άλλωστε ;

*****

Ζόφος στην Ρώμη, ζόφος σ' όλη την επικράτεια που άρχει ο Καίσαρας. Η απομεγένθυση της νίκης του αντιπάλου είναι αδιανόητο παράγγελμα. Αντίθετα, κραυγές και συνθήματα, όπλα και εφόδια όλα κατά παραγγελία του σφαγιαστή. Όλο και λιγώτεροι αυτοί που θέλουν να ονειρευτούν, αυτοί που βλέπουν την ήττα σαν μια προσταγή αυτοθέσμισης ενός άλλου κώδικα σκέψης, σαν προεικόνιση ενός άλλου μέλλοντος, βγαλμένου μεν από τα συντρίμια και τις θυσίες, αλλά παρακείμενου στις όχθες των ονείρων μας. Και αντί το νόημα της κάθε ήττας να γονιμοποιείται, η κάθε απώλεια να γίνεται παρακαταθήκη ομορφιάς, να πλάθει όνειρα μικρά και μεγάλα, να γίνεται το πρόσταγμα Να μείνουμε όρθιοι, γίνεται επιδημία παραίτησης και υποταγής που εξαπλώνεται ανεμπόδιστη, ολοκληρώνοντας το έργο του Καίσαρα. Κι' εμείς, στον καμβά της καθημερινής αυτής φρίκης, προσθέτουμε ανυποψίαστοι το βασικό χρώμα: άλλος με την αδιαφορία και άλλος με το ασύμμετρο των ονείρων του.

Όχι, ο ζόφος είναι η εικόνα ενός πολέμου που κάποτε θα τελειώσει, δεν είναι ούτε μια στιγμή, ούτε μια κουκίδα του χρόνου, δεν μπορεί να θολώνει το αντιληπτό των αισθήσεών μας. Ο ζόφος των καιρών είναι ένα όπλο που δολοφονεί εκπυρσοκροτώντας. Ούτε θα ανεμίσουμε καμμιά σημαία γιατί καμμιά πατρίδα δεν κινδυνεύει. Πατρίδες πια δεν υπάρχουν, παρά οι μνήμες της αθωότητάς μας. Αυτές είναι οι πατρίδες μας, συτές και τα όπλα μας. Και σημαίες τους εμείς οι ίδιοι.


φωτογραφία από
dcairns.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.