φθινοπώρου ανάσες

 γυμνή στην πρωϊνή δροσιά κράτησα τους καρπούς μου

θυμόμουν την κατάρα του Χριστού,

 και σκέφτηκα πως άδικη δεν ήταν η οργή του.

 και μούδωσε τα μάτια για να δώ

τους ανθούς του δεντρολίβανου 

και το χάρισμα της ταπεινοσύνης 

απέναντι σε καιρούς που διαδέχονται τους δικούς μου 

γιατί πάντα μια άνοιξη κρυμμένη μέσα μας καρτερεί

δηλώνοντας τους Μάηδες που θάρθουνε, 

όπως τούτες 'δω οι μαγιοπούλες.

δεν είναι η βιασύνη της πλάσης

μα η βαθειά ριζωμένη πίστη της στη ζωή,

που κάνει την καρπουζιά να βγάζει γλώσσα στο χειμώνα

κι' ο πόθος των καλοκαιριών βαθειά μες στη ψυχή μας