Η δική μου ανάσταση

Πάσχα μακρυά από το χωριό του μπαμπά και της μαμάς...

 (παρακαλώ !

 όχι κακές σκέψεις για το κοπάδι μου μέρες πούναι...)

 πώς είπατε ; τη γλυτώσαμε και φέτος ;

Λαμπρή: φρέσκια σαλάτα από το πάρκο

 μα αλλού σαν είμουν τον Σολωμό θα μνημόνευα

"όποιος πεθαόνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει"

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε
του ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο το αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί μεγάλοι ετοιμαστείτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε,
ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες,
ομπροστά στους αγίους και φιληθείτε
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε «Χριστός Ανέστη» εχθροί και φίλοι.
Διονύσιος Σολωμός

και του χρόνου...

εκεί που ποθεί ο καθένας μας.