στη ροή του χρόνου...

...Στον κόσμο αυτό είμαστε όλοι περαστικοί, 
Απ' του σφένδαμου τα φύλλα ο χαλκός αργά κυλά.

Ας είναι, λοιπόν, ευλογημένο το καθετί, 

Που του έλαχε ν' ανθίσει και να πεθάνει μια φορά. 

Σεργκέϊ Γιεσένιν, 1922

...οι ποιητές,

αποτυπώματα ορφανά αφήνουν πάνω στη λασπωμένη γή του σκοτεινού παρελθόντος των. να τα διαβάζουν οι περαστικοί, να γεύονται το νέκταρ των πρώϊμων ονείρων τους. και σαν στέκονται για μια στιγμή, μετέωροι ανάμεσα στο άγνωστο και το τίποτα, τόσο ίσα να τους γροικούν από κεί πάνω εκείνοι και να καταφθάνουν, Ανάσταση κροτούντες, στων πλημυρισμένων πόλεων τις αυλές,

όλος ο έρωτας του κόσμου σε μια στιγμή,

εικόνες και σκιές, συγκεχυμένες οι πλάστες των ονείρων μας. και στα σκιρτήματα της ψυχής, στο πέταγμα του νού, βρίσκουν την απόκριση που περίμεναν για χρόνια, ίσως και αιώνες, από τότε που έσερναν αργά τα πόδια τους για να μη χάνουν τις ιερές λεπτομέρειες των δρόμων τους. άλλωστε ήξεραν πως οι μέρες ανήκουν σ' αυτούς που δεν γεννήθηκαν ακόμη και πως μήτε ο ήλιος, μήτε ο ίσκιος θα μοιράζονταν ποτέ τον κόσμο που ζούσαν.

μια σταλιά νερό έξω από το παραθύρι, τη μεγάλη νύχτα των ρουσαλιών,

κι' έτσι ποτέ στους στίχους των δεν χώρεσε η αγωνία για τον επιούσιο.

μα η ώρα σαν έλθει, να μας μιλήσουν για το διάβα τους στη γή, για το ανθυλικό της  παρουσίας των εδώ κάτω, χάνονται. τους βλέπουμε να φεύγουν όπως φεύγει μια ωραία γυναίκα, όπως φεύγει η ζωή.

και παίρνουν τη θέση τους στο στερέωμα του χρόνου, πότε περιγελώντας την υλική μας υπόσταση και πότε αγαλόμενοι, χαράσοντας τα μονοπάτια μας.  

και τότε μαθαίνουμε, στις νύχτες των στοχασμών, πως κάποτε την ουτοπία έβαλαν στο μάτι, ίσα τη σημάδεψαν, μα το χέρι τους έτρεμε κι' αστόχησαν. μαθαίνουμε πως τα σώματά τους μούλιαζαν για καιρό στα άγουρα όνειρά τους. και πως κείνους τους καιρούς κρύβονταν ντυμένοι με ζωές συμβατικές. και κανείς δεν έβλεπε πάνω τους παρά την εικόνα του κι' έτσι δεν καταδέχονταν ν' αγοράσουν τα βιβλία τους, μη δίνοντας ένα τάληρο. κι' ας ήξεραν  πως  ό,τι από το άγνωστο έρχεται είναι η τέλεια ομορφιά.

και τότε αυτοί και πέφτανε ανάσκελα στο χώμα κοιτώντας τον ουρανό, ξέροντας πως αυτός    ήταν ο τόπος τους. και περίμεναν καρτερικά τη στιγμή που ο χειμώνας θ' αποσύρονταν, να βγούν να αφήσουν στης γή τους σπόρους των ονείρων τους. κάθε αυγή της άνοιξης άκουγες την άηχη γέννα πνιγμένη στον θόρυβο των πόλεων.

αποτυπώματα αφήνουν οι ποιητές του κόσμου, οι ιχνογράφοι της κρυφής ελπίδας του. και μετά χάνονται ως εκεί που είναι δύσκολο να τους συναντήσεις.

Κώστας, Νεφέλη, Ναπολέων, Κατερίνα, ......

φωτογραφία: αρχαία Ολυμπία, ελπιδοφόρα απομεινάρια μιας καταστροφής, Δεκ.2013