Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

απαγορευμένοι καρποί


δυό ώρες πάνω στη βυσινιά. για να μαζέψω τρία κιλά βύσινα. από τα υποσχεθέντα της άνοιξης, αυτά που σώθηκαν από το χαλάζι, τη βροχή και τα "ταπεινά" του ουρανού.

άλλες τρείς περίπου να γίνει το γλυκό. πλύσιμο, ξεκουκούτσιασμα, βράσιμο, ξανά βράσιμο για να δέσει. και μετά στα βαζάκια για "πεσκέσι"-κάλεσμα σε μια ακόμη γιορτή, που καθημερινά η φύση μας καλεί.

και όλες αυτές τις ώρες συχνά-πυκνά μουρχόταν στη θύμηση μια φράση που είχα ακούσει πέρισυ στη λαϊκή της Καλλιδρομίου: για όνομα του θεού, πέντε ευρώ το κιλό τα βύσινα ; ούτε φιλέτο νάτανε.

και πολύ θάθελα τότε νάμουν πίσω από τον πάγκο της λαϊκής, στη θέση της κυρίας που πουλούσε τα βύσινα. για να πώ στη φιλετοθρεμμένη και σε κάθε παρόμοιου διατροφικού πολιτισμού κυρία πως δυστυχώς για αυτές υπάρχουν απαγορευμένοι καρποί. καρποί και γεύσεις που η γή και τα παιδιά της αρνούνται να δωρήσουν σε ασεβή λαρύγγια και πορνικά γούστα διατροφής.

για φαντάσου, λέω στον εαυτό μου, να δωρίσεις ένα βαζάκι βύσινο στην ξαδέλφη για να το τρώει σαν επιδόρπιο μετά την μπριζόλα ή να γαρνίρει το παγωτό των παιδιών. Ύβρις !

κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις μπάμιες. για να μαζέψεις ένα κιλό θέλεις σχεδόν μια ώρα μες στο χωράφι. και αν είσαι και αλλεργικός με τα γάντια η φαγούρα θα σε συνοδεύει ολάκερη τη μέρα. όταν βλέπω μπάμιες με δύο και τρία ευρώ το κιλό αμέσως σκέφτομαι πως οι άνθρωποι που τις καλλιέργησαν, τις μεγάλωσαν και τις μάζεψαν είναι οι απλήρωτοι και κατατρεγμένοι μετανάστες. γιατί αν όλη τη φροντίδα αυτή την είχε επιμεληθεί η οικογένεια τότε η όποια τιμή θα ήταν ευλογη-μένη και η καθεαυτή πώληση θα συνιστούσε λειτούργημα και όχι εμπόριο.

για τίς όποιες συνειδήσεις που ο διατροφικός πολιτισμός τους, ισοπεδωμένος από την άγνοια, έχει σαν κριτήριο και μόνο την τιμή κάποιων προϊόντων, τότε μόνη τους σωτηρία είναι ο μπαρμπα Στάθης και το κινέζικο κατεψυγμένο ψωμί.

1 σχόλιο:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.