Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

όλα γκρί


κοιτάζω τις φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις στην Τουρκία για τη Γάζα. επιδρομή θλίψης από τη σύγκριση. ένα εκατομμύριο στην Ισταμπούλ, χίλιοι με το ζόρι εδώ, στην Αθήνα, διεκπεραιώνουν σέρνοντας τα πόδια τους ένα ακόμη "καθήκον". το συζητάς, όχι για να μοιραστείς τη θλίψη αλλά να κεντρίσεις συνειδήσεις. "πόσα εκατομμύρια είναι οι τούρκοι, πόσα εμείς.." σε κατακεραυνώνουν. κι' όταν τους λες "ας κάνουμε αριθμητική αναγωγή" σε ξανακεραυνώνουν. "ναι, αλλά αυτοί έχουν πολύ νεολαία". "κι' εμείς έχουμε νεολαία, αλλά στις διαδηλώσεις αυτές όπως και σε πολλές άλλες μάλλον ήταν αλλού. όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι είμαστε λέω, γίναμε πια κολλητοί". "ναι αλλά εκεί ο Ερντογάν πήρε σαφή θέση". 

χίλια ελαφρυντικά, απειράριθμα στρογγυλέματα. μάταιοι διάλογοι ανάμεσα σε κουφούς, που μπορούν με τη μεγαλύτερη ευκολία να σε πάνε όπου αυτοί θέλουν. στην καλύτερη περίπτωση φεύγεις αδιάβαστος και μετεξεταστέος. 

ας όψονται οι "αγανακτισμένοι" της πλατείας, του facebook, των blog, των κομματικών στρατιών. που όλο και λιγοστεύουν οι τελευταίοι, όμως τα επιτελεία τους ακούν φωνές από το υπερπέραν της πλατείας του 2011 και του 2012 και νομίζουν ότι βλέπουν τις μάζες έτοιμες να εισβάλλουν στα θερινά ανάκτορα ή στη χειρότερη περίπτωση να ψεκάσουν με την ψήφο τους το κακό ή τον καπιταλισμό.

είναι μακρυά η πρεσβεία, είναι μακρυά η Γάζα. μακρυά είναι και το Φαρμακονήσι, μακρυά και η Μανωλάδα, το υπουργείο εργασίας στη Σταδίου... όλα είναι μακρυά, ήταν πάντα μακρυά. εδώ και χρόνια μετακινούνται σαν τις τεκτονικές πλάκες και έχουν την τάση να απομακρύνονται όλο και περισσότερο. σε χιλιόμετρα δεν μπορώ να υπολογίσω, μπορώ όμως να το υπολογίσω σε ανθρώπους στο δρόμο, σε φωνές, σε ψυχή. και κυρίως σε λόγια που λέγονται με τα χέρια, τα πόδια, το κορμί. μπορώ ακόμη να το υπολογίσω από την ανομολόγητη κατάθλιψη όλων μας.

ένας από τους ατέρμονες διαλόγους στάθμευσε κάποια στιγμή σε μια απλή ερώτηση: "μα όλα μαύρα τα βλέπεις;" "όχι δεν βλέπω τίποτα μαύρο" απαντώ. και πριν προλάβει ο συνομιλητής να εκφέρει τον διθυραμβικό του πόνημα συνέχισα". "μαύρα όχι, γκρί ναι". ζήτημα αν κατάλαβε αυτό που ήθελα να πώ: μακάρι νάταν όλα μαύρα, θάχαμε ελπίδες. όλο και κάποιος Μαγιακόφσκι θα τίναζε τα μυαλά του (μας) στον αέρα, ξετινάζοντας τη σκουριά δεκαετιών από το σώμα τούτου του λαού. και θάταν πολλοί οι ποιητές τούτου του μαύρου κόσμου. και δεν θα γράφαν οληνυχτίς παπαριές, εισπράττοντας ολημερίς το αντιμίσθιό τους.

όλα γκρί. στο χρώμα που διάλεξε ο διακοσμητής του κόσμου μας και ο ελαιοχρωματιστής των ψυχών μας φρόντισε και φροντίζει για τη στιλπνότητά του και τη φρεσκάδα του. έτσι που κανένας λεκές κόκκινου ή μαύρου να μην μπορεί να επικαθήσει στις επάλληλες στρωματώσεις του. 

...και ο βαρκάρης ξεστομίζει βρισιές κατά το γιαλό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.