τρείς λέξεις

τα γραπτά μένουν για να υπόσχονται. κι' αυτά που ποτέ δεν χώρεσαν σ' ένα χαρτί υπενθυμίζουν την παρουσία των γραπτών, ακόμη κι' αν διαψεύδουν την ύπαρξή τους. τ' ανείπωτα, πότε δειλά και πότε με το σπαθί στο χέρι, χαράσσουν δρόμους. με οδηγό την  αμφίσημη βεβαιότητα των γραπτών, προδίδοντας το κρυφτούλι της καθημερινότητας με το αιώνιο.

κόβεις το τελευταίο κομμάτι του χαρτιού από ένα γράμμα-συμβόλαιο με το χρόνο και με το θάνατο. κρατάς μόνο τις τελευταίες λέξεις του, αρκεί, αρκούν. θα μπορούσαν νάχουν γραφτεί πριν από χιλιάδες χρόνια μα είσαι σίγουρος πως η κυριότητά τους μεταβιβάστηκε ακέραια σε σένα, πως οι λέξεις σ' αυτό το κομματάκι είναι δικές σου.

και νοιώθεις πως θα ζήσεις αιώνια χάρη στην πυκνότητα τριών λέξεων πάνω σ' αυτό το χαρτάκι, που ζεσταίνει την ψυχή, πλάθει και αναπλάθει κόσμους αξόδευτους. διεγείρει τις αισθήσεις, αναπαριστά την κίνηση του άλλου σώματος δίπλα στο δικό σου, την έγνοια της ματιάς, την αλήθεια του χαμόγελου που απλώνεται πάνω στο πρόσωπο, σαν το σιρόπι πάνω στο γλυκό, και μετά στρώνεται σε όλο το σώμα, στο δικό σου σώμα, ξεχύνεται πάνω στα σεντόνια, πλημμυρίζει το σπίτι, σε παρασέρνει στο βυθό της πληρότητας, αδρανοποιώντας τον κυματισμό. νεκροφανής ακινησία μιας επικείμενης αναγέννησης, ενός big bang, γένεση. 

τα γραπτά δεν λιπαίνουν το φόβο. τα παίρνεις παραμάσχαλα και πορεύεσαι αδιαφορώντας για το κακοτράχαλο των δρόμων. τ' αγκαλιάζεις και πλαγιάζεις μαζί τους πάνω στο χιόνι μια νύχτα του φλεβάρη κάτω από τον ολοφέγγαρο ουρανό.

τα γραπτά δεν λιπαίνουν το φόβο, θα μπορούσε. όμως το φόβο δεν τον γεννάει το παρελθόν αλλά ο χρόνος που υπολείπεται μέχρι να φτάσεις στο τέλος, μέχρι να φτάσεις στο θάνατο. ο φόβος έρχεται από το μέλλον, φωλιάζει πεισματικά στο παρόν, γραδώνεται στο χρόνο, αναλώνοντας το παρελθόν και αποθαρρύνοντας τα επερχόμενα. η απουσία των γραπτών λιπαίνει το φόβο. υπονοεί την αφαίρεση της κυριότητας εκείνων των τριών λέξεων που αιχμαλώτισαν μέσα τους τον λόγο της ύπαρξης, των λέξεων που ζεσταίνουν το κορμί πάνω στο χιόνι. 

τα γραπτά μένουν για να υπόσχονται, όπως οι νόμοι υπόαχονται τη δικαιοσύνη. δικαιοσύνη μιας φωτεινότητας που αποστάχθηκε σε τρείς λέξεις. τις λέξεις που ξορκίζουν τους φόβους, που συμπυκνώνουν το είναι μας.

είκοσιδύοεβδόμουδύοχιλάδεςδώδεκα. κι' από χθές βράδυ δεν έχει αναπάρει η βροχή.