Νίκος Ρωμανός, ως το τέλος

ο Ν.Ρ ορισε τα όρια της ελευθερίας μας, ανεβάζοντας ξανά τον πήχυ στον ουρανό. τον πήχυ που η ανάπηρη αριστερά πέταξε κάτω έναν Δεκέμβρη και από τότε δεν ξαναδοκίμασε το δικό  της άλμα. ο Ν.Ρ όρισε τα όρια της αξιοπρέπειάς μας, αναβαπτίζοντας τη λέξη άνθρωπος. θεσμοποίησε το δίκαιο των καταπιεσμένων, έδειξε το δρόμο των εξεγερμένων συνειδήσεων.

ο Ν.Ρ δοκιμάζει την προσεδάφισή του σε άλλους πλανήτες που τα μάτια μας αδυνατούν να δούν. τους πλανήτες αυτούς θα τους ονοματίσει η ιστορία, ορίζοντας εκ νέου το περιεχόμενο λέξεων που σήμερα πλανώνται ορφανές: αγάπη, έρωτας, φιλία, ανιδιοτέλεια, γενναιότητα, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, εντιμότητα, αυτο-θυσία.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή 

πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, 

ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. 

ο Ν.Ρ δεν είνα ένας από εμάς. δεν έχει λαβωθεί από τα σκάγια της ήττας μας, ούτε θα λαβωθεί ποτέ. κατέχοντας το αλεξή-σφαιρο της αυτοθυσίας και της αφοβιάς, δείχνει το μόνο δρόμο που, διαβαίνοντάς τον, θα τερματίσουμε ακέραιοι με όλα μας τα όνειρα ζωντανά, φεγγάρια στην άβυσσο του σκότους.

...γιατί αξίζει να ζείς για ένα όνειρο κι' ας είναι η φωτιά του που θα σε κάψει

ο Ν.Ρ είναι ο φόβος των εξουσιαστών όπου γής. των εξουσιαστών κάθε χρώματος, κάθε ιδεολογικού ενδύματος. γι' αυτό θα τραβήξει το δρόμο του ως το τέλος. η κυβέρνηση αποφασισμένη για τη συντριβή μας ως το τέλος, θα αναμετρηθεί για πρώτη φορά με αυτό που πάντα φοβόταν περισσότερο: τη θυσία για ένα όνειρο.

αύριο οι πολιτικά νεκροί και οι τραυματισμένοι θα είναι χιλιάδες. θα είναι όλοι αυτοί που σέρνονται από τη μύτη, θωρώντας άτολμοι την εξουσία να τους κουνά το δάχτυλο. άλαλοι και ανήμποροι, φοβισμένοι από την δύναμή της, τρομοκρατημένοι από τα ίδια τους τα όνειρα, υποταγμένοι στο σοκ και δέος που έχει εξαπολυθεί. αν-ιδιοτελείς υποκριτές και ιδιοτελείς προσκυνητές του σταυρού της ηθικής ενός απάνθρωπου συστήματος.

αύριο για τελευταία φορά θα μετράμε τους νεκρούς και τους πληγωμένους μας, μάς το οφείλει η ιστορία, το χρωστάμε σ' εμάς. πετώντας στ' άχρηστα το δεν γίνεται τίποτα, αψηφώντας το δέος της πανίσχυρης εξουσίας.