Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

πριν της πέτρας τη σιωπή

από το πρωτοσέλιδο της χθεσινής ΕΦ.ΣΥΝ

φεύγουν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε, που αγνοήσαμε, που αγαπήσαμε, που μισήσαμε, που κάποτε ερωτευτήκαμε και μετά απομυθοποιήσαμε. φεύγουν. και με το φευγιό αποκαλύπτεται το κενό που αφήνουν. κι εγώ λέω πως αυτό το κενό ήταν δικό μας. με τόσο θανατικό ξωγύρω μου αυτό έμαθα. έμαθα πως ήταν ο εγωϊσμός μου που δεν μ' άφηνε να δώ την ολόπλευρη εικόνα τους όσο ζούσαν, να δεχθώ πως ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που νόμιζα πως ήταν.

φεύγουν οι φίλοι, οι γείτονες, οι εραστές, οι συγγενείς, οι σύμμαχοι της ζωής μας κάποτε και νύν, άγνωστοι. άγνωστοι και συχνά φτωχότεροι. μιας και ό,τι ήταν να πάρουν σαν αντίδωρο μαζί τους ήταν αυτό που έπρεπε να θυμόμαστε γι αυτούς όσο ζούσαν. και αν λέω πως ο αποθανών δεδικαίωται είναι γιατί πάλι ο εγωϊσμός μου πλέκει τα συμφέροντά μου. είναι γιατί φοβάμαι πως και για μένα τίποτα δεν θάχουν να θυμούνται οι επόμενοι. δεν είναι η αγωνία μου μπροστά σε κάποιον κριτή μόλις θάχω διαβεί απέναντι αλλά η τρομώδης μεταμέλεια για όσα έκανα ή δεν έκανα. και όμως μπορούσα νάμαι πιο πλούσιος και να φύγω πλούσιος. με το μοναδικό της βιοτής μου αντιμίσθιο: τη θύμιση των άλλων που μένουν πίσω μου, τη θύμιση που ακονίζει της πέτρας τη σιωπή. οι νεκροί δικαιώνονται στη ζωή. και μόνο έτσι ζούν ανάμεσά μας.

με αφορμή το φευγιό του Γιάννη Καλαϊτζή που όταν καθόμουν δίπλα του στη Μουριά ποτέ δεν είχα δεί όλα αυτά που οι φίλοι του έβλεπαν και μνημόνευσαν χθες στην ΕΦ.ΣΥΝ.

1 σχόλιο:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.