Για τον Τάσο, την Ηριάννα, την Αθηνά και όλους τους νικητές του μέλλοντος…

Ελένη, Ελένη μην λυπάσαι πια. Όταν πας στο σπίτι, στο σπίτι μας,
εκεί στον κήπο εκείνον τον καιρό φύτεψα μια καρυδιά.
Το ήξερα, το προαισθανόμουνα ότι δεν θα σε ξανάβλεπα,
δεν θα σε αγκάλιαζα ποτέ πια.
Μια ολόκληρη μέρα φύτευα αυτή την καρυδιά.
Τη νύχτα κοιμήθηκα πλάϊ της και σ' ονειρεύτηκα.
Εκεί να πας και να την κρατήσεις όσο μπορείς περισσότερο μέσα στα χέρια σου.
Εκεί άφησα τον εαυτό μου για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε και πάλι.
Αθηνά Τσάκαλου, Το Γέλιο του Νερού.

Για τον Τάσο είχα γράψει και πάλι σε τούτες τις σελίδες το 2013….
…Ο Τ.Θ. μου είναι τόσο γνωστός όσο ο εαυτός μου, και τόσο άγνωστος όσο και πάλι ο εαυτός μου. Πιθανόν νάχουμε ακούσει το ίδιο τραγούδι κάποτε, να κάτσαμε στο ίδιο μπαρ, να πίναμε και οι δύο ρακή, να βρεθήκαμε κάποτε στην ίδια διαδήλωση, να κρατάμε το ίδιο απόκομμα εφημερίδας, να ονειρευτήκαμε τον ίδιο κόσμο, να φωνάξαμε τα ίδια συνθήματα, να διαβάσαμε τα ίδια βιβλία, να πήγαμε διακοπές στο ίδιο νησί. Και όσο αυτές οι πιθανότητες ζούν και υπάρχουν τόσο ένοχοι και τόσο αθώοι είμαστε και οι δυό μας…

Στα πέντε αυτά χρόνια δεκάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τον ΤΘ, από τον αντεξουσιαστικό χώρο και μόνο, κρατούσαν ζωντανή την ελπίδα της δικαίωσής του. Μοναχικοί λύκοι μερικές δεκάδες άτομα που δεν σταμάτησαν να ουρλιάζουν μέσα στη μεγάλη νύχτα των πέντε χρόνων, στη νύχτα της αδιαφορίας, της κομματικής ορθοδοξίας, της δικαστικής και εκτελεστικής βαρβαρότητας. Όλοι αυτοί που διψούσαν να πιούν από το νερό της δικαίωσης, τους αντιδωρήθηκε από την ιστορία η πανήγυρις της δικαίωσης. Για τους λοιπούς πανηγυριώτες -σαν την αλεπού στο παζάρι-η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι ο κομματικός σφετερισμός μιας γιορτής για την οποία δεν θυσίασαν τίποτα. Σύνηθες φαινόμενο στην ιστορία της πολιτικής-και όχι μόνο-ιστορίας μας.

Για την συντριπτική πλειοψηφία των εποίκων αυτής της γης τόσο η υπόθεση της δικαστικής και αστυνομικής σκευωρίας, όσο και η αθώωση τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Διδάχθηκαν να αγνοούν και θέλουν να αγνοούν ό,τι συμβαίνει πέρα από το εγώ τους. Παρατημένοι και μηδίσαντες στο ναρκισσισμό των συμφερόντων τους, λιπαινόμενοι από τα λύματα της ακροδεξιάς και της μισαλλοδοξίας, τα νάματα των Φαήλων, Μπογδάνων και Τζήμερων, την υποκουλτούρα των realities, αποτελούν το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας στο όνομα του οποίου ομνύει κάθε δικαστική εξουσία προκειμένου να δικάσει "αμερολήπτως" τα ερίφια που αυτομολούν στο στρατόπεδο των εχθρών της. Στο όνομα αυτής της κοινωνίας πλαγκτόν (κατά λέξη Στο όνομα του ΕΛληνικού Λαού") εκδίδονται οι διαταγές πληρωμής των τραπεζών προς τους "οφειλέτες" τους. Στο όνομα αυτής της κοινωνίας Για την προστασία του κοινωνικού συνόλου προφυλάκισε και εν συνεχεία επέβαλλε κατ' οίκον εγκλεισμό στην Αθηνά Τσάκαλου ο ανακριτής**. Η κοινωνία πλαγκτόν έχει το δικαίωμα της θωράκισης έναντι των διαφθορέων της. Όστις ήθελε να αμφισβητήσει αυτό το δικαίωμα, όποιος τόχει-κοινώς-χεσμένο, συγκαταλέγεται στα ερίφια για σφαγή.

Στιςι γαλαξιακές κοινότητες της ανθρωπομάζας πλαγκτόν ομνύει και η αριστερά. Αυτήν την κοινωνία πλαγκτόν που επιμένει να χαϊδεύει η αριστερά (τρομάρα της) μιλώντας για λαϊκά στρώματα (τρομάρα μας), δίνοντάς της άληκτο συγχωροχάρτι για να μας κουνάει το δάκτυλο. Το άχθος της ιστορίας ήταν μέχρι τώρα ότι ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν οι μηχανισμοί που συντηρούν γενεές δεκατέσσερις το προπύγιο του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης, που λέγεται ελληνική δικαιοσύνη. Στους εσχάτους χρόνους  η ιστορία  κουβαλά και το άχθος αλλά και το άγος αυτής της αριστεράς.

Όμως... 

γιατί πανηγυρίζουν εξ ευωνύμων εδρεύοντες της κυβερνητικής "αριστεράς" ; αυτοί δεν είναι (όπως έγραψα και το 2013) που σιώπησαν στις διώξεις των αναρχικών όταν στην εποχή της χουντικής αναβίωσης στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση Σαμαρά, Μπρατάκου, Φαήλου και ΣΙΑ) ζήσαμε σκηνικά πρωτοφανούς καταστολής και δικαστικής αυθαιρεσίας.  Αυτοί δεν είναι που δεκαετίες τώρα με τα ξύλινα όνειρά τους παρέδοσαν ακόμη και τους εαυτούς τους στο λήθαργο του καταναλωτισμού και της εύκολης (κομματικής) ευμάρειας;

Ας μένει ορφανή από κοινωνικές πλειοψηφίες η δικαίωση του Τάσου. Ας μένει σε "οικογενειακό" κύκλο το πένθος και η χαρά. Στην εορτών εορτή δικαίωμα στην πανήγυρι δεν έχουν οι υποκριτές και οι πιλοποιοί της αριστεράς.

*****

Μια ορφανή αθώωση είναι αθώωση για όσους κουβαλούν τον λίθο του Σίσυφου. Για όλους τους υπόλοιπους άντε νάναι μια μαχαιριά στο κορμί της χοντροπετσοθωρακισμένης κοινωνίας τους. Μια αθώωση που το ρίγος της δεν διαπερνά την κοινωνία σε κάθε της διαστρωμάτωση, μια αθώωση για την οποία η κοινωνία δεν σήκωσε το άγος της επίπλαστης ενοχής, δεν τάραξε τα νερά της μετάλλαξής της, αυτή η δικαίωση μένει μετεωριζόμενη σε ατμόσφαιρες και γαιόσφαιρες για τους ονειροξαξιδευτές. Γι' αυτούς που τραγουδούν Το γέλιο του νερού θα πνίξει αυτό τον κόσμο.

Πάμε λοιπόν για την επόμενη μαχαιριά στους χοντρόπετσους. Πάμε να πάρουμε πίσω και την Ηριάννα. Και δεν ξεχνάμε την Αθηνά.

Είναι παρήγορο ότι υπάρχουν άνθρωποι τρυφεροί, άνθρωποι περήφανοι που ενώ ξέρουν, ενώ γνωρίζουν καλά, τολμούν και θα τολμούν πάντα να κουβαλούν τον λίθο υου Σίσυφου τραγουδώντας με πείσμα αλλά και χαρά. Άνθρωποι ερωτευμένοι με τη ζωή. Τίποτα δεν θέλουν να πουν πως είναι αδύνατο, τίποτα δεν θέλουν να πουν πως είναι μάταιο, τελειωμένο… Ερωτευμένοι με την ανηφόρα, ερωτευμένοι με τον εαυτό τους.

Αθηνά Τσάκαλου, Το Γέλιο του Νερού.

* εικόνα: το εξώφυλλο του βιβλίου Το Γέλιο του Νερού¨της Αθηνάς Τσάκαλου. Σαν υπόμνηση μιας μέγιστης θυσίας εκ του έσω κόσμου της στην υπόθεση των πολιτικών κρατουμένων.

**σύγγονος φαμίλιας δικαστικών και νομικών, εξ' αίματος και πνεύματος ομοτράπεζος της διαβόητης "ηρωϊκής δασκάλας τοτ Έβρου"-αρχισυντάκτριας γνωστής χρυσαυγήτικης φυλλάδας.