επιστρέφοντας

στους πόθους που σμιλεύτηκαν με την αχλύ των χρόνων
'κεί που το λίγο το πολύ μπορεί ν' αγκαλιάσει
"στο ταπεινό να τυλιχτεί ολάκερη η ψυχή σου"
τέτοιο τραγούδι να λαλεί με πείσμα το κοτσύφι.

κουρνιάζουν εδώ τα όνειρα, κουρνιάζει εδώ το βιός μου
ποιός δεν θα τη ζήλευε μια τέτοια ευγνωμοσύνη

 .νάχει λαλιά η μοναξιά, νάχει τραγούδι η θλίψη.

 

σπόρος, χώμα, κάματος
ψωμί για να μου δώσουν

 

στο πολυτίμητο νερό κάθε πηγή να στέργει

το δόσιμο τ' αφειδώλευτο απ' του κλαριού την έγνοια
στη θεϊκή την έπαρση δανείζει το κορμί του

ζωή που δεν λογάριασε το κλέψιμο στο ζύγι

ποτέ δεν ελαχτάρησα το λούστρο των πραγμάτων
στ' ανάχρεια που δεν έφτασε ο χρόνος να κιοτέψουν
κουμάντο και στην περσεψιά δυό ψίχουλα να μείνουν.

δεν είναι η μοίρα μου να ζώ σαν άβουλο μυρμύγκι
βάζω φωτιά στα όνειρα, τη ζήση να χορτάσουν,

μα, ποιά τα λόγια που σπαθί τολμάνε να σηκώνουν

και ποιά η αλήθεια κι' απ' την απελπισιά πιο 'κεί
τ' αδύναμου κορμιού μου;


 …..
για ό,τι ρωτάτε θα σας πει η ομορφιά ετούτη