ο χλευασμός του αυγούστου

χλευάζει ο αύγουστος όσους απέμειναν πίσω, ο αύγουστος των ανθρώπων. πιθανόν να μη ξέρουν γιατί απόγιομα Κυριακής σούρχεται η πεθυμιά να ανασκάψεις ιστορίες παληές, να συναντήσεις δρόμους που κάποτε ένοιωθες το βογγητό τους. ανασκαμμένες ιστορίες

γιατί υπήρξαν-συνυπήρξαμε. και γιατί μπορείς να σταθείς ολόρθα ακόμη πίσω από τα αναχώματα της χαρμολύπης τους. πως αλλοιώς να δροσισθεί η ευφροσύνη της κάθε στιγμής, πως να κονομήσεις τη λίγη αιωνιότητα που θα επουλώσει τις πληγές. πως να αφηγηθείς στ' αστέρια που δεν υπάρχουν την ιστορία σου...

βωμός η μνήμη, τόπος και τοπίο ιερό, όπου οι κακοτυχιές έχουν ξεπεραστεί, η φτώχεια έχει παροπλισθεί, ο φόβος γονατίζει στην επιμονή. Άλλοτε με χρειαζόταν ο κυρ Αύγουστος. μα όταν εγώ τον αναζητούσα γινόταν ανεμοστρόβιλος. Μια φορά, πριν χρόνια, με πήρε μαζί του κι ήλθαμε εδώ: οδός Κεραμεικού 72-Μεταξουργείο. 

το σπίτι μου σαν πρωτόρθα στην πόλη-μαζί με τον κυρ Αύγουστο. να ακούσουμε τις ιστορίες των σπιτιών που ξεθαρρεύουν από την απουσία  και θέλουν να σου αφηγηθούν ψιθυριστά .....

για πόνους βουβούς, για υποσχέσεις παραγραμμένες, για όνειρα ανεκπλήρωτα. οι ψιθυρισμοί τους δίνουν σχήμα στα αισθήματά μας,  διαιωνίζουν τις υποσχέσεις,

Από Πάντα
και για Πάντα

στεριώνουν τα αναχώματα για να ορίσουμε, σαν λακίσει η νύχτα, των αισθημάτων μας το περίγραμμα.

καταλαβαίνω αυτούς που βγάζουν γλώσσα στον αύγουστο των ανθρώπων. αυτούς που λεν έχουμε πόλεμο, έχουμε θέρισμα, έχουμε τρύγο, έχουμε να μαζέψουμε το λάδι. αυτούς που εξυμνούν έργοις την αιώνια αγρύπνια:

αντιστέκονται στο ξεπούλημα της ευδαιμονίας στα ξένα μάτια, στον κίβδηλο ρεμβασμό των πολυσύχναστων παραλιών. το Αιώνιο Καλοκαίρι -όποια κι αν είναι η εποχή ο πόθος είναι θέρως-είναι παιδί μιας πληγωμένης άνοιξης. στέκει μακρυά από κάθε εποχή, κοντά, πολύ κοντά στον κόρφο μας.  το ρούχο μας είναι αυτό.

https://www.youtube.com/watch?v=2HRtuIw_f68

   

ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.

Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα χαράζοντας γραμμές

εδώ θα επιμένεις δίχως βία

χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση, ποτέ στην περιφρόνηση

κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις

κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι για το ξυλουργείο

να δέχονται περήφανοιτην εκτόρνευσή τους

και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα σαν πιόνια.

Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές των πετρωμάτων

σάμπως να ’σουν σίγουρος πως θα ’ρθει μια μέρα

όπου οι χωροφύλακες κ’ οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές του.

Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας

θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις

υπολογίζοντας την κλίση που θα ’χουν τα επίπεδα

θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου

θέλεις δε θέλεις πρέπει ν’ αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.

Άρης Αλεξάνδρου