Λένε πολλοί πως οι φιλόζωοι αγαπούν τα ζώα γιατί μισούν τους ανθρώπους. Ίσως γιατί δεν γνωρίζουν πως οι ίδιοι οι άνθρωποι μισούνται μεταξύ τους, ακόμη και αν δεν επιδεικνύουν το μίσος τους με την ανθρωποφαγία. Εκτός κάποιων εξαιρέσεων "κηδεμόνων" ζώων που καλύπτουν μέσω της κηδεμονίας τις εγωϊστικές τους ανάγκες, οι φιλόζωοι προσπαθούν διδαχθούν την άδολη αγάπη των ζώων προς τον άνθρωπο.
Θυμάμαι τη μητέρα μου που έβλεπε τα ζώα σαν αντικείμενο ικανοποίησης οικογενειακών αναγκών. Έσφαζε τις κότες χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κυνηγούσε τις "ξένες" γάτες όταν πλησίαζαν στην αυλή μας. Σήμερα αυτά δικαιολογούνται στη συνείδηση των περισσότερων σαν ένας κανόνας της επιβίωσης σε δύσκολους καιρούς.
Ασυνείδητα από παιδί απέφευγα το κρέας. Το ίδιο και ο πατέρας μου. Κάθε Κυριακή το φαγητό στο σπίτι ήταν κάτι κρεατικό. Συνήθως κοτόπουλο ή κουνέλι. Σπάνια αρνί ή κατσίκι και καθόλου μοσχάρι. Στα χωριά μας το μοσχάρι ήταν για πολλές οικογένειες άγνωστο έδεσμα.
Κάποια μέρα, θυμάμαι, πως ο πατέρας μου θύμωσε, γιατί η μάνα μου ήθελε να διώξουμε τη Σπίθα από το σπίτι. Η Σπίθα ήταν ο φύλακας του σπιτιού για πάνω από δέκα χρόνια.
-τρώει μόνο κρέας είπε, δεν τρώει πια ψωμί...θα χλαπακώσει τις κόττες...σε λίγο θα φάει κι' εμάς....
και ο πατέρας μου μη ξέροντας πολλά γράμματα, μέχρι τη δευτέρα τάξη του σχολαρχείου είχε πάει, της απάντησε...
Αλεξάνδρα ξέρεις πολλά ζώα να έφαγαν ανθρώπους ... ξέρεις κανέναν χριστιανό που έγινε άγιος να πήγε από θηρίο ; ... ακόμη και στην φάκα (εννοούσε την αρένα) που τους έριχναν μαζί με τα πεινασμένα λιοντάρια κανένας δεν βλάφτηκε στο παραμικρό... λέγε, ξέρεις κανέναν άγιο ;
Η Μάνα ήταν θρησκόληπτη, όχι θρησκευόμενη. Ο Πατέρας δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλά πήγαινε στην εκκλησία όποτε τον καλούσαν να ψέλνει.
-λέγε, ξέρεις κανέναν άγιο που βλάφτηκε από λιοντάρι ; Όλοι από ανθρώπου χέρι αγίασαν.
Ποτέ δεν ξέχασα αυτή τη βεβαιότητα του πατέρα μου, αλλά δεν είχα τρόπο να την επαληθεύσω. Μέχρι που η γνωριμία μου με τον κ. Δημήτριο Μαυρόπουλο, εκδότη (εκδ. Δόμος) και η έκδοση του τρίτομου έργου Συναξαριστής του Νικοδήμου του Αγιορείτου μού έδοσε την ευκαιρία να το επιβεβαιώσω. Ξεφυλλίζοντας μία προς μία τις 2.100 σελίδες του έργου και διαβάζοντας πάνω από 1.500 βίους αγίων κατάλαβα πως η θεία πρόνοια και οι επί γής εκτελεστές της δεν επέτρεψαν ποτέ τέτοια αγιοσύνη.
Αυτό μπορεί να ερμηνευθεί είτε από την ίδια την εν ζωή αγιοσύνη των εν τη αρένα χριστιανών, είτε από την σοφία των ίδιων των τετράποδων.
"ὁ ἐξαποστέλλων πηγὰς ἐν φάραγξιν, ἀνὰ μέσον τῶν ὀρέων διελεύσονται ὕδατα·
ποτιοῦσι πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ, προσδέξονται ὄναγροι εἰς δίψαν αὐτῶν·
ἐπ᾿ αὐτὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσει, ἐκ μέσου τῶν πετρῶν δώσουσι φωνήν.
ποτίζων ὄρη ἐκ τῶν ὑπερῴων αὐτοῦ, ἀπὸ καρποῦ τῶν ἔργων σου χορτασθήσεται ἡ γῆ. "
Δαυίδ, Ψαλμός ΡΓ
υγ. δεν κατατάσσομαι στους χριστιανούς, ούτε κάνω κατήχηση. Αναγνωρίζω στην υμνογραφία και την αγιογραφία την ανθρώπινη εξύμνηση του Θείου. Απ' όπου και αν αυτό εκπορεύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.