εδώ, θάθελα νάχα ένα αμπέλι. να το αγναντεύει η θάλασσα και να το δροσίζει η άχνη της. νάρχονται οι νεράϊδες της να το κορφολογούν, τα ξωτικά του δάσους να το τραγουδάνε και τα αγριοπούλια να το τρυγάνε, ευλογώντας το.
εδώ, θάθελα νάχα ένα αμπέλι, φράκτης του οι μαγιοπούλες και φύλακάς του ο άνεμος. κι' ανάμεσά στις ορεξάτες βέργες του να φτερουγίζει ο άγγελός μου.
εδώ, θάθελα νάχα ένα αμπέλι. με τ' απότρυγο να φτιάχνω κρασί, και μες τον άγριο χειμώνα νάρχονται οι προσκυνητάδες του Ιερού να πιούν κρασί. και να ζεσταίνουν τα χέρια τους στη θράκα από τις βέργες του.
εδώ, θάθελα νάχα ένα αμπέλι. τον νοέμβρη να φροντίζω για την τροφή του, τον δεκέμβρη να ρίχνω τις καταβολάδες του. το γενάρη να το καθαρίζω από τα περιττά, τον φλεβάρη να το κλαδεύω, τον μάρτη να το σκάβω και τον απρίλη να το σκαλίζω. τον μάη να χαρακώνω τους κορμούς του, τον ιούνιο να μυρώνω τις φυλλωσιές του, τον ιούλιο να χαϊδεύω τους ανθούς του, τον αύγουστο να αποδιώχνω τους ίσκιους από τον καρπό του. τον σεπτέμβρη να του τραγουδώ και τον οκτώβρη να δέχομαι την γενναιοδωρία του.
εδώ, θάθελα νάχα ένα αμπέλι. η υπέρτατη ευγνωμοσύνη προς τη Γή. και η υπέρτατη σπονδή προς τη Δημιουργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.