Δύσκολο μού είναι να ζήσω το πένθος της απώλειας ενός παιδιού. Γιατί δεν έχω παιδιά, γιατί δεν έζησα τον καημό να αποχτήσω, να ξαγρυπνώ δίπλα τους, να τα μεγαλώνω, να βλέπω τις ζωγραφιές των ονείρων τους στα πρόσωπά τους, στα μάτια τους, στο χαμόγελό τους. Μου είναι δύσκολο. Όμως μπορώ να βάλω το μισοσαπισμένο μυαλό μου να τρέξει λιγάκι, τη σαστισμένη ψυχή μου να αφουγκραστεί το θρήνο αυτής της γυναίκας που κάπου στα 40 χρόνια της έφερε στον κόσμο μια ζωή, μιαν ελπίδα παραπάνω, μια παιδική φωνούλα στο δρόμο, μια υπόσχεση παρουσίας άφθαρτου κάλλους πάνω στη γή.
Μα πιο δύσκολο μού είναι να κατανοήσω την αδιαφορία μας, το προσπέρασμα της σκέψης από το άκουσμα της φρικτής είδησης για την απώλεια ενός παιδιού. Και είναι τούτο το προσπέρασμα που αναδεικνύει έναν άλλον τύπο δολοφόνου: κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια.
Δολοφόνος δεν είναι η κακιά στιγμή, το μαγκάλι, η μάνα. Δολοφόνος δεν είναι ο εχθρός του λαού μόνον. Έχει συνεργό. και είναι αυτός ο αόρατος εχθρός της υπόστασής μας, η αδιαφορία, τα παχειά λόγια, το βιαστικό βάδισμα των λέξεων πάνω από τα χείλη, η απαγόρευση να μπούν μέσα μας, να φτάσουν στο νού και την ψυχή, να γίνουν άρτος ζωής και ελπίδας.
Δολοφόνου όπλα είναι τα λόγια που δεν γίνονται πράξεις αντιβίας απέναντι στη βία των καιρών, στη βία του ηθελημένου ολέθρου. Κι' άκουσα χθές βράδυ στόματα να λαλούν παράφωνα μέσα στον πακτωλό του πένθους. Στόματα να στέκονται μόνο για μια στιγμή να συλλαβήσουν ένα κρίμα, να ζωγραφίσουν μια θλίψη πρόσκαιρη κι' ανάλαφρη, ικανή να την πάρει το πιο αδύναμο αεράκι, να τη σκορπίσει μακρυά.
Ναι, το ξέρουμε όλοι, τόχουμε παραδεχτεί, έχουμε αποδείξεις ατράνταχτες ποιός είναι ο δολοφόνος. Δεν είμαστε εμείς, αλλά το κράτος, οι εξουσίες, ο ταξικός εχθρός, οι ανάλγητες διοικήσεις, η τρόϊκα, το ΔΝΤ. Και άπαξ και πιστοποιήθηκε ο εχθρός νοιώθουμε ανάλαφροι και εφησυχασμένοι, τόσο όσο μεγαλύτερος είναι ο εχθρός. Έ, τί να κάνουμε, μπορούμε να τα βάλουμε με τους δανειστές ;
Να όμως που το δρεπάνι των δανειστών φτάνει δίπλα μας, κόβει τον αέρα φέτες, τις ζωές του καθενός μας φέτες, αποχρωματίζει τα όνειρα χιλιάδων παιδιών. Κι' εμείς ανάλαφροι, αφήνουμε να μας παρασύρει η ελαφρότητα της συνείδησής μας σε έναν άλλο τόπο ευδαιμονίας, εκεί που το μέτωπο των καθημερινών μαχών αποτελεί το αγαπημένο συνοδευτικό του καφέ μας.
Πάμε χορωδία απόψε ; Έξω από τη ΔΕΗ θάχει κρυόβροχο, που να κουβαλιόμαστε στη Χαλκοκονδύλη.
χωρίς λόγια..
ΑπάντησηΔιαγραφή