Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

δ.γμ


μια μέρα ήρθαν κι' έκοψαν το ρεύμα. δύο δίμηνα απλήρωτα, οι επιταγές είχαν προτεραιότητα. δεν μπορώ τους λες, αυτοί επιμένουν, λες δε γαμιέται, πάμε παρακάτω. δίνοντας συγχωροχάρτι στον φταίχτη, την κρίση, που δεν είχε φτάσει ακόμη.  

μετά ειδοποίηση από την εφορία. δεν υπέβαλες δήλωση φπα. δ.γμ λες, ένα παραπάνω πρόστιμο, πάμε παρακάτω. στη συνέχεια απειλές. θάρθουμε για έλεγχο, φέρτε τα βιβλία σας. δ.γμ λες ας πάμε παρακάτω. κατεβάζεις τα στόρια, δανείζεσαι να ξανάρθει το ρεύμα, κόβεται το τηλέφωνο. πάμε παρακάτω.

την επόμενη μέρα τηλεφωνούν από την τράπεζα, μια από τις δόσεις των δεκατριών δανείων βρέθηκε σε καθυστέρηση, τον άλλο μήνα βρέθηκαν άλλες έξι και τον επόμενο και οι δεκατρείς. δεν γαμιώνται και οι δόσεις λες, πάμε παρακάτω.

μετά έρχεται η ιδιοκτήτρια, ζητάει με το δίκηο της το ενοίκιο, διαμαρτύρεται. αυτή τη φορά με το αυστηρό της προσωπείο, εκείνο που θάπρεπε να έχω, αυτό που αρμόζει σε σοβαρούς επιχειρηματίες σε εποχές κρίσης. αντί να της εξηγήσεις, σηκώνεις το κεφάλι, η ψευδοροφή απορροφά όλη την αγανάκτηση, δεν σου επιστρέφει τίποτα, καμμιά ελπίδα. της λες δεν γαμιέσαι και σύ, και πας παρακάτω.

και χτίζεις, χτίζεις, χτίζεις. εχθρούς, αντιπάλους, ανταγωνιστές. χτίζεις το δικό σου μετερίζι για να πας παρακάτω. τα βράδυα των άδειων ημερών γυρνάς σπίτι, θα πρέπει να πείς κάτι, έστω ποιοί πέρασαν από το μαγαζί, αν ψώνισαν, αν ξόφλησαν. θα πρέπει να πείς αν έχεις να καλύψεις τη δόση του δανείου, μην μας πάρουν το σπίτι. και λες έχω, κι ας μην έχεις. αλλάζεις κουβέντα, αλλάζεις τοπίο. πάμε στην πλατεία, κερνάω; κι ας μην έχεις ευρώ στην τσέπη. η μαγιά και η μαγεία του παρακάτω.

χρόνος ατελείωτος στο ίδιο παιγνίδι, στο ίδιο κρυφτό με το φόβο, την απελπισία, την τρομοκρατημένη ελπίδα. γιατί αυτή δεν ξεθαρρεύει όσο κουβαλάς τον παληό σου εαυτό. που και που κάνεις κανένα ηρωϊκό ντου στο μαγαζί να πάρεις ό,τι μπορέσεις, κυρίως θύμισες παληών χρόνων. να εξαφανίσεις θυροκολημένες διαταγές πληρωμής, εξώδικα, απλήρωτους λογαριασμούς, ειδοποιητήρια. και όσο τα εξαφανίζεις αυτά πολλαπλασιάζονται. λερναίες ύδρες που έρπουν στην πόρτα, στη βιτρίνα, χώνονται μες στο μαγαζί, ανακατεύονται με τα εμπορεύματα. και έρποντας κάποια στιγμή φτάνουν και στο σπίτι. με την ίδια σαρκοβόρα διάθεση, την ίδια αποπνιχτική απειλή. ανάβεις φωτιά και τα καίς. δεν παν να γαμηθούν όλοι και όλα, πάμε παρακάτω.

έχεις πεί το ρήμα γαμάω σε όλες τις φωνές, τους χρόνους, τα πρόσωπα και πας παρακάτω. στο παρακάτω της απελπισίας, στο παρακάτω της κατάθλιψης. που δεν γαμιέται, ούτε πολεμιέται. γιατί έμεινες μόνος σου. ώσπου μια μέρα σου πέταξαν το κλειδί της απόδρασης. το άρπαξες, γάμησες όλους και όλα, διέγραψες με μιας δεκαετίες ζωής, χιλιάδες πρόσωπα αγαπητά και μισητά. αρνήθηκες να πάρεις στο ταξίδι για το παρακάτω τις αποσκευές χαλάσματα του χθες. τηλέφωνα, μεϊλ, διευθύνσεις απέμειναν σε χέρια και μάτια αγνώστων για να κανοναρχήσουν αυτοί πια τη δική σου γραμματική, ν' αξιολογήσουν το τι σκατά άνθρωπος ήσουν.

απαλλαγμένος από δεκαετίες φόβων, αγκαλιάζεις στα τυφλά έναν άλλο κόσμο. χωρίς εφιάλτες, χωρίς φονικά τηλεφωνήματα ή διαταγές πληρωμής και απειλές κατασχέσεων. παρόλα αυτά είναι μέρες και ολάκερες νύχτες που τα τασάκια γεμίζουν αποτσίγαρα και τα γυαλιά θολώνουν από την αφυδάτωση των ματιών. μα βαριέσαι να σηκωθείς να τ' αδειάσεις, σου είναι κοπιαστικό να κάνεις μια κίνηση να σκουπίσεις τα γυαλιά σου, κυνηγώντας διαρκώς ένα παρακάτω. ξέρεις πως το στοίχημα είναι ένα παιγνίδι αποβολής όσων σ' έφεραν έως εδώ, ένας όρκος απάρνησης του παληού, μα εσύ βρίσκεσαι παγιδευμένος στο ταξίδι για το παρακάτω. λευτεριά δεν μπορείς να το πείς αυτό και όμως το λες. αγκαλιάζεις πιο σφιχτά τον κόσμο που σε λυτρώνει, γαντζώνεσαι πάνω του, αποζητώντας την ανάπαυση του νου. κι έρχονται  οι ερινύες των χρόνων που διέγραψες να σου θυμίσουν ότι το μόνο παρακάτω είναι αυτό της κατάθλιψης. γάμησες, σου λένε, έναν ολόκληρο κόσμο, τη ζωή σου, απαξίωσες ελπίδες δικές σου και άλλων, τάφερες όλα στα μέτρα της δικής σου απόγνωσης. παίρνοντάς τους μαζί στο ταξίδι για το παρακάτω, που τώρα το λες παραπέρα, χωρίς να ξέρεις το πού, χωρίς να έχεις προνοήσει που θα απαγκιάσεις στον άνισο πόλεμο με τις εξουσίες, στο παιγνίδι ζωής και θανάτου. με τους αξεδιάλυτους φόβους σου και μη γνωρίζοντας τα λάθη σου, πας παρακάτω.

ίδια διλήμματα, ίδιοι γρίφοι, ίδια τα εφόδια για να πορευθείς. μόνο φόβοι, χωρίς διαστάσεις και ιδιότητες, χωρίς αιχμές. διαχέονται παντού με διαλυτικό ένα ρεμεντόν και συ πας παρακάτω. και μόνο όταν σου λείπουν τα λεφτά να ακολουθήσεις τη θεραπεία, επιστρέφουν οι εφιάλτες της επιταγής, του φπα, των δόσεων, του σκοτεινού μαγαζιού, της εξωθείσας βιοτής. μαζί κι' εκείνα τα πρόσωπα που αρνήθηκες να κρατήσεις τα χαρακτηριστικά τους, που διέγραψες από τις δεκαετίες της ζωής σου, κι ας πέρασες μαζί τους τα πιο ακριβά σου χρόνια. και ξεκινά η μέρα σου μ' αυτούς ολοζώντανους μπροστά σου. παλεύεις να αποδράσεις, να κάνεις μια ακόμη ηρωϊκή έξοδο, να γίνεις μια κοσμοεικόνα αυτών που γητεύουν τις πληγές σου. μα πώς να πολεμήσεις το φόβο μπροστά στη λευτεριά αφού είναι πια ένα είδωλο χωρίς αντίκρυσμα, ένα γενόσημο του ρεμεντόν. και δεν πας παρακάτω. μένεις εκεί παραλυμένος από ένα φόβο χωρίς ιδιότητες και χωρίς αιχμές. έχεις χάσει ακόμη και τους φόβους σου. δ.γμ λες και δεν πας πουθενά. 

κοινή αφήγηση μιας εποχής δια στόματος Α.Χ. ένα βράδυ στου γιλμάζ. για να προσθέσει: 
το μόνο κόκκινο της ζωής μας, τελικά είναι τα κόκκινα δάνεια 
και οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί.

1 σχόλιο:

  1. το μόνο κόκκινο της ζωής μας, τελικά είναι τα κόκκινα δάνεια
    και οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί.


    -----------

    Πόσο ακόμα...θα ματώνουν οι προσδοκίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.