τροφοσυλλέκτης

είναι των ανθρώπων παιδιά τα λόγια μας, 

Γ. Σεφέρης

Τον καιρό που γίνονταν οι διακοπές ρεύματος λόγω του γνωστού χαρατσιού πηγαίναμε μαζί με άλλους από τη συλλογικότητα της γειτονιάς μου στα βυθισμένα στο σκοτάδι σπίτια να επανασυνδέσουμε το ρεύμα. βλέπαμε τότε πως δεν ήταν το σκοτάδι η μόνη μαχαιριά αλλά και η στέρηση. οικογένειες χωρίς ψωμί, ψυγεία άδεια, πείνα. και πάνω από όλα ο φόβος και η ντροπή. πολλούς ήταν αδύνατο και να τους πλησιάσεις, να μας μιλήσουν για τις ανάγκες τους. όμως βλέπαμε. παιδικές ψυχές τρομαγμένες που πελαγοδρομούσαν στο άγνωστο γιατί, νέους ανθρώπους βυθισμένους στην κατάθλιψη, ηλικιωμένους που βίωναν την πρόωρη σταύρωσή τους.

Κείνα τα χρόνια, (πόσο μακρυνά μου φαίνονται κι ας ήτανε χθες κι ας είναι και σήμερα), έτυχε να υπάρχουν κάποια χρήματα γύρω μας. χωρίς να απλωθεί το θέμα πήραμε την πρωτοβουλία ένας-δυό να στηρίξουμε όσους κάθε φορά μπορούσαμε, ξέροντας ότι πολλοί από τη συλλογικότητα θάχαν τις επιφυλάξεις τους ή θα διαφωνούσαν. αναλάβαμε μόνοι μας επί ένα χρόνο να βοηθάμε από το υστέρημά μας όσο μπορούσαμε. είχε δημιουργηθεί και η Αλληλεγγύη για Όλους, βρέθηκαν και μερικοί άλλοι έξω από τη συλλογικότητα και οι δυνατότητες υποστήριξης πολλαπλασιάστηκαν. 

Μετά το χρόνο και αφού είδαμε πως υπήρχαν πολλοί "χτυπημένοι" από την κρίση γείτονες, αποφασίσαμε να προτείνουμε στις συλλογικότητες της γειτονιάς να δημιουργηθεί μια δομή υποστήριξης σε τρόφιμα και είδη ατομικής υγιεινής. κανείς δεν πίστευε πως το πρόβλημα της έλλειψης τροφής ήταν τόσο μεγάλο. απο πολλούς διατυπωνόταν η ερώτηση που και πώς θα βρούμε αυτούς τους ανθρώπους. η απάντηση ήταν διαθέσιμη, την είχαμε τοιμάσει από πριν. αυτοί (εμείς οι δυό δηλαδή) που είχαμε πραγματική επαφή με τη γειτονιά ξέραμε την πραγματικότητα. και σύντομα αυτή η αλήθεια μεταλαμπαδεύτηκε και στους υπόλοιπους.

Μόνο όποιος δεν ζεί αγνοεί τη Ζωή. και ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού ή της συνέλευσης αλλά αυτό που είναι έξω από αυτούς αλλά και από εμάς.

Τον Μάρτη του 2014 φτιάχτηκαν οι τροφοσυλλέκτες. άμεση προτεραιότητα δεν ήταν η ελεημοσύνη μας, η παροχή των αναγκαίων του προς το ζήν αλλά η ψυχολογική στήριξη των οικογενειών που στερήθηκαν με μιας τα χρειώδη. καταφέραμε σε σύντομο διάστημα να σηκώσουμε ανθρώπους από το κρεββάτι της κατάθλιψης και να βγούν στο δρόμο, πρωτοστατώντας στις δράσεις της ομάδας.

Ανακαλύπταμε κάθε μέρα τα όπλα μας: το πρώτο είναι η δύναμη του παραδείγματος. αυτοί που εμπνεύστηκαν το εγχείρημα ήταν και είναι πάντα πρώτοι στο δρόμο και ας μην έχουν την ανάγκη του. δεύτερο ανακαλύψαμε τη δύναμη που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. δύναμη τσακισμένης ψυχής που στιγμές-στιγμές έχει τη δύναμη μιας χιονοστιβάδας.

Ο Γιώργος, ο Μάτα, η κ. Άννα, ο Αντριάν, η Άννυ, ο Πορχάν, η Δέσποινα, άνθρωποι τσακισμένοι από την κρίση, βυθισμένοι στην κατάθλιψη, σηκώθηκαν να συναντήσουν μια άλλη ζωή. αυτή που μεθάει από το κρασί της προσφοράς. αυτή που διαλύει κάθε σκοτάδι με τη δύναμη της αλήθειας. αυτή που δίνει νόημα στην κάθε λέξη της ύπαρξής μας.

Σήμερα οι τροφοσυλλέκτες έχουν κερδίσει τους ανθρώπους της γειτονιάς μου. δανείζονται-δανείζουν δύναμη με όσους προσφέρουν. το κυριώτερο όμως είναι η δύναμη που παίρνουν από τους ωφελούμενους. εγώ τους λέω δεκτικούς. και τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Κάθε Παρασκευή, κάθε Σάββατο και κάθε Δευτέρα μαθαίνω πως η Ζωή είναι αλλού. ας γνωρίζει ο αναγνώστης μου πως οι λέξεις να περιγράψω αυτό που νοιώθω δεν έχουν ακόμη εμφανισθεί στο λεξιλόγιό μου. επομένως θαρρώ πως ακόμη μαθαίνω. ποιό δώρο καλύτερο να περιμένω ;

Η ανάρτηση είναι η πρώτη μιας σειράς σχετικής με την αβάσταχτη καθημερινότητά μου.