Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

"my sweet cancer"


Αγαπημένο μου τέρας,
Καιρό έχω που γράφω αυτό το γράμμα. Το κρατούσα όμως: το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα, το διόρθωνα. Πότε με σύμβουλο την απόγνωση και πότε την ελπίδα. Άλλοτε σε καλόπιανα μπας και με λυπηθείς κι' άλλοτε σε απειλούσα μήπως και ξεκουμπιστείς από το σώμα μου. Κι' όπου στεκόμουν τερατάκι σ' ανέβαζα, τέρας σε κατέβαζα. Αυτά μέχρι προχθές όμως. 

Και τώρα να, έτσι αναπάντεχα, έφτασε ο καιρός να στο στείλλω. Ένα χέρι δικαιοσύνης μούδειξε με το μακρύ του δάχτυλο το άδικό μου. Έκανα και την τελευταία διόρθωση, αποκαθιστώντας όλες τις αδικίες που έκανα εις βάρος σου με το να σε βομβαρδίζω νύχτα μέρα με χημικά, να σε ακτινοβολώ, να σε οικτίρω, να σε συκοφαντώ. 

Μια τελευταία ματιά λοιπόν και είμαι έτοιμη να στο στείλλω. Σε λίγες στιγμές κάτω κεί στα σκοτάδια των σωθικών μου, καθώς θα τρώς από τις σάρκες μου και θα πίνεις από το αίμα μου, θα διαβάζεις τούτες τις γραμμές, πάνω στο βαπτισμένο από το μαύρο μου αίμα χαρτί. 

Δυό χρόνια σε σέρνω και σε κουβαλώ, παράλληλη γένηκες ζωή μου, νοιάζομαι πια για την ύπαρξή σου και με καλοσυνάτη ειρωνεία καυχιέμαι, να, έφερα κι' εγώ μια ζωή στον κόσμο ετούτο. Φαντάζομαι, πως θα καταδεχθείς τη συγγνώμη μου για τα δύο χρόνια αδικίας, για το κακό μου μάτι και ονομάτισμα. Mα ήταν η απόγνωση του Γιατί εγώ, τόσο νέα.

γλυκό μου τερατάκι,
δεν ξέρω αν έμαθες τα νέα μου. Που, αν ακόμη είσαι εχθρός μου, θα πρέπει να σε χαροποίησαν. Τέρμα πια τα νοσοκομεία, οι θεραπείες, ο πόλεμός μου ενάντιά σου. Η καλοί μας δανειστές αποφάσισαν και η στοργική μας κυβέρνηση συμφώνησε, ο καλός μας υπουργός υγείας διέταξε και η διοίκηση του νοσοκομείου υπάκουσε πως καλό θα είναι και επωφελές για την αποπληρωμή του χρέους να σταματήσουν οι σπατάλες στα νοσοκομεία. Και πως σ' αυτά θα πλησιάζουν οι έχοντες και μή, αλλά πάντα κατέχοντες. Γιατί ένα σπιτάκι στ' όνομά σου είναι μια εγγύηση στο νοσοκομείο πως θα εισπράξει. Κι' εγώ, μετά από 22 χρόνια δουλειάς και πιστής τήρησης των νόμων του κράτους, βρέθηκα χωρίς κεραμίδι στο κεφάλι μου, πλάνητας σ' ενοικιαζόμενα. Κι ας με κοιτούσαν δύσπιστα κάθε φορά στην εφορία. Δεν γίνεται 10, 15, 20 χρόνια μαγαζί και δεν έχεις δύο σπίτια, ένα αυτοκίνητο. Δεν γίνεται κλέβεις φόρους και ΦΠΑ. Δέξου τον συμβιβασμό που σου προτείνουμε. 

Κι' από συμβιβασμό σε συμβιβασμό, κι' από νομιμότητα σε νομιμότητα, τα είκοσι δύο χρόνια στο ΤΕΒΕ γίναν καπνός, ούτε μία δραχμή αντιπαροχή, ούτε ένα cent ασφάλιση. Και το μαγαζάκι το κατάπιε το τέρας της κρίσης με το έμπα της, κι ο θεός ξέρει πως πρέπει να φοβάται κι' αυτός ακόμη τον θεό της κρίσης, γιατί είναι τέρας τούτος ο καινούργιος που μας προέκυψε θεός. 

Κι' από προχθές λοιπόν, γλυκό μου τερατάκι, ούτε δωρεάν φάρμακα, ούτε νοσοκομεία, ούτε γιατροί. Διαβαίνει σαν πικρή ανάμνηση κείνος ο αποχαιρετισμός του γιατρού μου, τόσο γλυκός σαν βάλσαμο, μη ξεχνάς να παίρνεις τακτικά το φάρμακά σου Δέσποινα, κι' όλα θα πάνε καλά. Και πριν προκάμω να γυρίσω στο σπίτι, ένοιωθα τη δύναμή μου να με κυριεύει, το σώμα μου να θεριεύει, τα δάχτυλά μου να πάψουν να τρέμουν. Και άτακτη νόμιζα τη φυγή σου. Και καλούσα στο τηλέφωνο τον γιατρό μου και στην άλλη άκρη έφτανε χαρούμενο το ουρλιαχτό μου, είμαι δυνατή, νίκησα το τέρας. Κι' αυτός κατέφθανε, μ' αγκάλιαζε, σαν πατέρας, το μωρό του γινόμουν τότε. Και μετά, ξαλαφρωμένη, έβγαινα στο μπαλκόνι και διαλαλούσα στους γείτονες όλους, ναι ξαφνικά τους αγαπούσα όλους, διαλαλούσα, είμαι δυνατή, νίκησα το τέρας.




Μα εσύ ήσουν μέσα μου, έτρωγες κι' έπινες αθόρυβα, ίσως από φόβο για τη δύναμη εκείνων των στιγμών μου. Και θυμάμαι πως όταν ένας πόνος ερχόταν από την κοιλiά μου, σε μάλωνα, κάτσε φρόνιμα, θα σταματήσω ν' αναπνέω και πας χαμένος κακομοίρη μου. Και γελούσα, κι' έκλαιγα μαζί, χαρίζοντας στο σώμα μου της ψυχής μου κομμάτια, πούτρεφαν την αφθαρσία του. 










Είχα βαλθεί να σε εξοντώσω με ό,τι μέσο διέθετα και μπορούσα, ακόμη και με βότανα, μάγια, προσευχές, τάματα. Μα πιο σφιχτά με κρατούσε τ' ανθρώπινο χέρι, του γιατρού μου. Και όταν, τσακ εμφανιζόσουν, ακατανίκητος και αποφασισμένος, με τους πόνους να με τυλίγουν σαν σεντόνι, την αποκαμιά να γδέρνει το σώμα, τα μέλη μου ανήμπορα να υπακούσουν στο μυαλό, κατέφευγα και πάλι εκεί, στην αγκαλιά του γιατρού μου, δίνοντας από τις τελευταίες μου οικονομίες εδώ κι' εκεί κάτι να με προσέξουν και με πρόσεχαν. Από προχθές, όμως, γλυκό μου τερατάκι τελειώσαν όλα αυτά. Είμαι πια ανασφάλιστη, δεν έχω κανένα δικαίωμα να δώ δωρεάν τον γιατρό μου, θα πρέπει να πληρώνω τις θεραπείες, τα φάρμακα, ακόμη και για το κρεβάτι που ξαπλώνω τις ώρες της χημειοθεραπείας.




































Φταίει η εγκύκλιος, το πρόβλημα είναι λογιστικό, ο νόμος έτσι λέει, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, να πάτε στον ασφαλιστικό σας οργανισμό, τί δεν έχετε ασφάλεια ζωής, τί δεν πληρώνατε τις εισφορές σας; το πρόβλημα επομένως είναι λογιστικό, είναι δικό σας, το πρόβλημα είστε εσείς. 
  


























Δεν ξέρω πως έγινε και τα τελευταία χρόνια είμαστε οι περισσότεροι ένα πρόβλημα λογιστικό, έγινε όμως, γίναμε. Τ' ακούμε νύχτα μέρα από τους επιφωτιστές μας, που τ' άκουσαν από τους δανειστές τους, τ' ακούει και η κυρά Μήτσαινα στο χωριό και συνέχεια ψαχουλεύει το βιβλιάριο της τράπεζας, πόσα μπήκαν, πόσα βγαίνουν κάθε μέρα, υπόλοιπο διαθέσιμο δραχμαί τριάκοντα έξι. Σε ποιό γκισέ ταμείου να σταθείς, σε ποιό γραφείο κίνησης νοσοκομείου, και να μην ακούσεις: το πρόβλημα είναι λογιστικό, δεν γίνεται τίποτα, απευθυνθείτε στη Διοίκηση, το ξανακούς από τη διοίκηση, απευθυνθείτε στο υπουργείο, και ξανά και ξανά: το πρόβλημά σας είναι λογιστικό










Ας όψεται το χρέος, η κρίση, οι τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή,  οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι φοιτητές που κάνουν καταλήψεις, οι φιλεργατική νομοθεσία, το οκτάωρο. Ας όψονται όλοι κι' εμείς μαζί, που ζούσαμε με δανεικά, δεν παράγουμε τίποτα και τώρα ζητάμε και τα ρέστα.


Γιατί τ' ανάθεμα του φασισμού πέφτει σε όλους και σε όλα τα μη αρεστά του, 
εκτός από πάνω στο κεφάλι του και το κεφάλι αυτών που τον εκτρέφουν. 



...και τότε σκύβοντας το κεφάλι, ηττημένη από μάχες μικρές και μεγάλες, γύριζα στους τέσσερις τοίχους μου, μετρούσα ξανά και ξανά φίλους, άλλοτε εύρισκα το λογαριασμό κι' άλλοτε τον έχανα, 




Κι' ακαρτέρει κι' ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά
...........
δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.

...τους έλεγα πως έχω πια με δύο τέρατα να παλέψω και δεν ξέρω σε ποιανού το κεφάλι να ρίξω τις περισσότερες πετριές.

Αυτά τα νέα αγαπημένο μου τερατάκι. Αφουγκράζομαι τη χαρά σου, ν' απαλλαχθείς από τη δράση της μεθοτρεξάτης, να μη σε ταράζει κάθε τρις και λίγο το xeloda, να τρώς από τις μεσήλικες σάρκες μου, να ζείς και να πολλαπλασιάζεσαι ευτυχισμένο, σαν το μωρό μου. Φρόντισαν για την ευωχία σου οι δανειστές μας, ο καλός μας υπουργός, ο ασφαλιστικός μου οργανισμός, ο πρόεδρος του νοσοκομείου, το γραφείο κίνησης. Φρόντισα κι' εγώ λοιπόν ν' αποσύρω όλες μου τις κατηγορίες ενάντιά σου, να μην σε αποκαλώ πια τέρας, να μην σπαταλώ τις λίγες μου δυνάμεις παρά μόνο για να πολεμήσω τ' άλλο τέρας, που είναι δίπλα μου, που έχει καλούπι ανθρώπινο και σαρκοβόρα όψη. 

Δεν μπορώ πια να σου δείχνω το μίσος μου, μεμιάς και αναπάντεχα στέρεψε για σένα, βγαίνω στο μπαλκόνι και φωνάζω αγαπώ το γλυκό μου τερατάκι, αγαπώ τον καρκίνο μου. Και νοιώθω πως ο γιατρός μου μ' ακούει, εκεί που βρίσκεται, έχοντας με τη δική του να παλέψει ρευστότητα εργασίας, με το άρρευστο πια της ανθρώπινης αφοσίωσής του στη γιατρειά του πόνου.

my sweet cancer,
τώρα που μείναμε τα δυό μας να στο ψιθυρίσω στ' αυτί, με τη βαθειά μου φωνή; Σ' Αγαπώ!
Και στ' ορκίζομαι πως δεν θα σε ξαναπολεμήσω, δικές σου οι σάρκες μου, δικός σου ο αέρας μου, δικό σου και το φώς μου. Για να δείς και σύ με τα ίδια σου τα μάτια πως δεν είσαι ένα τέρας, πως γύρω μας υπάρχουν τ' αληθινά τέρατα, που από σήμερα τάχθηκα να πολεμήσω. Κι' όσες πέτρες θα μπορούν να σηκώνουν τα τρεμάμενα χέρια μου θα τις πετάξω καταπάνω τους, πριν φύγω. 

Δες με στις πολεμήστρες, τελικά γι' αυτό είχα γεννηθεί, να πολεμώ νύχτα και μέρα. Δες με, κι' ίσως και σύ ακόμη με αγαπήσεις.

Ποιος αφήνει εκεί τον τόπο, πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο και λες κι είναι εις την αρχή.

το κείμενο δεν είναι μυθοπλασία της καθημερινότητας

2 σχόλια:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.