είθε, η Άνοιξη

...ψάχνοντας να βρεί που θα κρεμάσει τον όγκο της θλίψης της

ξένη σε τούτο τον κόσμο. 

και μόνη της έγνοια πια

που θάβρει γή να κοιμηθεί κι' απόψε...

είθε
η πληγωμένη Άνοιξη,

να στέργει
αυτούς που λαξεύουν το χρόνο και την κάθε του στιγμή

και στης περπατησιάς τους τα χνάρια προσκυνούν,

δίνοντας υπόσχεση πως θα νικηθεί το σκοτάδι,

κι' αυτούς που, με διψασμένη την ψυχή,
 εκλιπαρούν για το ελλείπον φώς,

για λίγο νερό, λίγο ψωμί

από τη φωνή που κάποτε είπε θα είμαι εδώ. 

είθε
 η άγονη σιωπή τα πουλιά να μην τρομάζει

και
 η επιμονή τους να σώσουν τις Στιγμές
να βγάζει γλώσσα στης έπαρσης τον μηδενισμό,

είθε
 τόποι ιεροί τα λάθη που ομολογούνται,

αυτά που συγχωρέθηκαν και αυτά που αιμορραγούν,

και,

το άγρυπνο μάτι του θεού

ν' αλαφρώνει τα βλέφαρα των οριζόντων.

Νῦν πάντα πληρωθήτωσαν φωτός,

που τάξαμε

την καταχνιά να ξεπλύνει.

 

υγ.

την Άνοιξη ποιος τη σταματάει ;