σ' ευχαριστώ Αλέξη !

Αλέξη μου,

όλο αυτό τον καιρό μ' έδερνε ένα βασανιστικό ερώτημα... τί φταίει και το ρημάδι το χρέος γιγαντώνεται, σαν το μπαλόνι που το φουσκώνεις με κομπρεσέρ, τί φταίει και οι τιμές ανεβαίνουν, και μαζί τους η φορολογία, η ανεργία, η φτώχεια. Τί φταίει και τα παγκάκια έγιναν περιζήτητα από τους άστεγους, τα σκουπίδια από τους πεινασμένους. Τί φταίει και χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων δεν βλέπεις πια, οι φίλοι πέφτουν και πετούν ένας-ένας, τα παιδιά γίνονται πουλιά ταξιδιάρικα για το νησί της Καλυψούς.  

Αλέξη μου, 

χθές βράδυ μου έλυσες αυτές τις απορίες, κι' ακόμη μία, όχι μόνο δική μου, αλλά και των φίλων σου που τελευταία όλο και πιο πολύ τους βασάνιζε: που είναι ο κόσμος μας, γιατί δεν κατεβαίνουν στους δρόμους. 

Κι' έφυγα χθές από την πλατεία και μετά πήγα στην άλλη πλατεία να πιώ τις ρακές απερίσπαστος από έγνοιες και απαλαγμένος από τα βασανιστικά αυτά ερωτήματα. Γιατί τόπες Αλέξη μου και το τόνισες. Όχι μια και δυό αλλά δεκατρείς φορές: η κυβέρνηση είναι ανίκανη, καιρός να πάρει δρόμο, ν' αναλάβει "ο λαός εμείς" την εξουσία.

Μα εκείνο που πιο πολύ μ' έπεισε ήταν που άκουσα από το στόμα σου πάλι δεκατρείς φορές πως το μνημόνιο είναι λάθος, κάτι σαν το η συνταγή είναι λάθος, πούλεγαν ο Αντώνις και ο Άδωνις πριν κάνα δυό χρόνια. Και, πίνοντας τις ρακές, κάνω σούμα "είναι ανίκανοι+λάθος μνημόνιο" και μου βγαίνει, τί λές ότι μου βγήκε Αλέξη μου;   

 ...πως έναν ανίκανο, έναν επιρρεπή στο πάθος των λαθών (αλκοολίκι δηλαδή) τον θεραπεύεις με μια πρόταση μομφής. Ούτε τον δικάζεις, ούτε τον καταδικάζεις, ούτε τον κρεμάς στο σύνταγμα. Άντε, γιατί μισώ αυτές τις βαρβαρότητες  και δεν τόχει η αισθητική μου να βλέπω τον Μπένυ κρεμασμένο ανάποδα στην πλατεία, σαν τον άλλο δηλαδή, τον Μπενίτο στην Πιατσάλε Λορέτο.  

Και ακόμη, με διαβεβαίωσες Αλέξη μου πως δεν θα το γυρίσουμε στη δραχμή, πως δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις μου στην Ελβετία, οι επενδύσεις μου σε μετοχές τραπεζών, οι επτά επί Cayman Islands offshore μου και πολύ ησύχασα. Και πέρασαν τα μεσάνυχτα και ήλθε το ξημέρωμα κι' εγώ έπινα πια ρούμι μαύρο και το παιδί στο μπαρ, που δεν συμμεριζόταν την αισιοδοξία μου, κρυφορεφόρμα μ' ανέβαζε, συριζαίο με κατέβαζε.

*****

Αλέξη μου, 

τόσο ήρεμο και εποικοδομητικό πολιτικό λόγο είχα ν' ακούσω από τον καιρό της Υπευθυνότητας του κυρ Φώτη. Όχι σαν εκείνο τον ανένδοτο Γ. Παπανδρέου τον πρεσβύτερο που χθές βράδυ στην πλατεία νοσταλγούσαν οι φίλοι σου. Μα και συμπονετικός ο λόγος σου συνάμα, ανθρώπινος. 

Ανίκανοι Αλέξη μου οι άνθρωποι, τί να τους κάνεις ; Και οι ανίκανοι κάνουν λάθη, γνωστό τοις πάσι. Και εδώ που τα λέμε όποιος δεν κάνει τίποτα δεν κάνει και λάθη. Κι αυτοί οι τρείς ταλαίπωροι της τρόϊκας από χώρα σε χώρα τρέχουν, πως να μην κάνουν λάθη με τόσες αποστολές σωτηρίας που έχουν φορτωθεί στις πλάτες τους ;

Αυτά είχα να σου πώς από βάθος ψυχής Αλέξη μου. Τους χαιρετισμούς μου στον σύντροφο Παπαδημούλη. Και στον Στέλιο, ξέρεις εσύ.