μολυβένια πανσέληνος

μολυβί το χρώμα του φεγγαριού απόψε, αντανακλά την κόψη των σπαθιών στα κεφάλια των αστέγων. τους μαζεύουν εδώ κι' ένα μήνα τώρα από τους δρόμους: κανένας άστεγος χωρίς στέγη κάτεργου επιτάσσει το νέο project που μόλις προχθές μετά βαϊων εξήγγειλε  ο μολυβένιος πρωθυπουργός. τους χώνουν στις παραμονεύουσες κλούβες σε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας κι από κεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. μετά βλέπουμε. 

μολύβι ο ουρανός απόψε και κάθε νύχτα που έρχεται. ντροπή, βαναυσότητα, φρίκη, βαρβαρότητα, απανθρωπιά: λέξεις που αποχρωματίστηκαν, έννοιες που ξέφτισαν για να ανταποκριθούν στις ανάγκες μιας νέας εποχής, τόσο άγνωστης, τόσο τρομαχτικής. ίσως και για να λησμονηθούν για πάντα.

ξέφτισμα-εργόχειρο των νέων ναζιστών. στη χώρα που κάποτε καυχήθηκε για τη δημοκρατία της, στην ίδια χώρα που σήμερα γεννιέται και αντρώνεται ένα νέο πολίτευμα μολυβένιας απόχρωσης, ας βρεί κάποιος το όνομά του. δεν είναι ο ναζισμός που γνωρίσαμε, είναι κάτι πιο δυσώδες. που δεν οικοδομεί μια νέα φυλή από τα σπλάχνα των αρίων, αλλά από την ύλη της πυρακτωμένης λόγχης που εισβάλλει στα κύταρα, εμφυτεύοντας ένα άλλο γενετικό πρόπλασμα. είναι ο εξολοθρευτής που αποδομεί το DNA των κυττάρων, αποκόπτει κάθε γέφυρα επικοινωνίας του νοητού με τις αισθήσεις, απονεκρώνοντας κάθε προσλαμβάνουσα απόληξη νευρικού κυττάρου. σώμα τεμαχισμένο, ακατοίκητο από αισθήματα, κορμί που συγκροτείται και σέρνεται από νεύματα αυτοσυντήρησης.

μολυβί το χρώμα του φεγγαριού και του κόσμου όλου. αντανακλά την κόψη των σπαθιών πάνω από το κεφάλι του Διονύση που η περπατησιά του σταμάτησε εδώ, δυό μέτρα μακρυά από τη βιτρίνα του γωνιακού καταστήματος πανεπιστημίου και ιπποκράτους. θα φτύσεις το γάλα της μάνας σου βρωμιάρη. ακούω αυτό το μίσος να κινεί τα δυό χέρια του καταστηματάρχη παπουτσιών, ή υπαλλήλου του άραγε ; βλέπω το μίσος στη φωνή του, άμεση δράση ; αστυνομικό τμήμα; ιπποκράτους και πανεπιστημίου γωνία έχουμε έναν άστεγο, μεθυσμένο, εμποδίζει τη δουλειά μου. καλεί κάθε αρχή και εξουσία, μιλά και στα δύο κινητά.

πληρώνει τους φόρους και δικαιούται, απασχολεί υπαλλήλους, προσφέρει ψωμί σε τρείς οικογένειες, δικαιούται. να διατάζει την εξουσία, να ρουφιανεύει στις αρχές, να νοιάζεται για τη δουλειά του. και αν του ήταν βολικό στην όσφρηση να τον πλησίαζε πιο κοντά, θάρριχνε και μερικές κλωτσιές στο αγρίμι που ήλθε να του χαλάσει την εργασιακή του βιτρίνα.

θα φτύσεις το γάλα της μάνας σου βρωμιάρη. αισθάνεται πως κανείς δεν ακούει τους κρυφούς του πόθους, κανείς δεν αναγνωρίζει το δίκηο του, την ευεργεσία του στην ανοικοδόμηση της χώρας. οι άνθρωποι περπατούν αδιάφοροι για κάθε τί που συμβαίνει πλάϊ τους, βιάζονται να φθάσουν στο κλουβί του εγώ τους. η βελανιδιά του Γκαίτε* έχει εδώ και χρόνια ξερριζωθεί, ο ίσκιος της δεν γέρνει πια στις σελίδες των βιβλίων.

οι πωλήτριες έφυγαν, έμεινε ο γιγαντόσωμος, κουρεμένος γουλί. κατέβασε τα ρολά, όχι δεν ήταν υπάλληλος, ήταν τ' αφεντικό, ο καταστηματάρχης. βγήκε στο πεζοδρόμιο και περίμενε κάποιον να τον νοιώσει- να αποκαταστήσει την ευπρέπεια του χώρου, να αποκαταστήσει στα μάτια του το κύρος του κράτους. η ομάδα ΔΙΑΣ που κατέφθασε κι αμέσως μετά' αυτοί οι περιπολούντες πεζικάριοι, σύνολο καμμιά δεκαριά με γκλομπ και σπαθιά που εκστόμιζαν σφαίρες, αναγνώρισαν χωρίς δεύτερη κουβέντα το δίκηο του καταστηματάρχη. τί έχουμε εδώ ; αυτός είναι ;

ώρα 8.30 βράδυ, απόψε θάχουμε πανσέληνο, μολυβένια πανσέληνο. τα γκλομπ βγαίνουν από το ζωνάρι, ξεστομίζονται απειλές, διαταγές, οι φόροι αποσβένονται. αυτός τρέμει, αυτός υπακούει, αν και θα προσευχόταν εδώ-απόψε-τώρα νάταν το τέλος του, να φτύσει ξανά και για τελευταία φορά της μάνας του το γάλα, ξερνόντας αίμα. υπακούει όμως, όπως όλοι οι του καιρού μας, κι ας μην έχουμε τίποτα να χάσουμε. τον οδηγούν σαν το γέρικο άλογο, βίτσα τα γκλομπ, οι απειλές. ανεβαίνουν την ιπποκράτους, φθάνουν στην ακαδημίας, στρίβουν αριστερά, φθάνουν στον προορισμό. έξω από του πατάκη το βιβλιοπωλείο, όπως και σε κάθε γωνιά της πόλης, ο προθάλαμος του στρατοπέδου συγκέντρωσης. κλούβες σιδερόφρακτες, οι κλούβες του μπόγια, η κλούβα των θυμάτων μιας επιδημίας λεϊσμανίασης κατ' εκείνους που για να θεραπευτείς φτύνεις όλο σου το αίμα, το φτύνεις.

ακόμη και η φυλή του μπένυ έμεινε άναυδη από την εξαγγελία του νέου project από τον μολυβένιο πρωθυπουργό. αφού πρώτα φρόντισε το επιτελείο του να τους μαζέψει από την πόλη, να μείνουν οι λίγοι για τις κάμερες, όσοι θα χωρέσουν στο δρακοπούλειο ίδρυμα. ήταν δομή υγείας, με πλήρη εξοπλισμό για τις ανάγκες κάθε αδύναμου κι' έκλεισε η κυβέρνηση του μολυβένιου γιατί διδάχτηκε από το ναζισμό πως περισσότερη δυστυχία θρέφει θεριά, περισσότερη πείνα εκτρέφει ύαινες. 

άναυδος ο μπένυ διέγνωσε αθέμιτο ανταγωνισμό στα σπλάχνα της κυβέρνησης. διέγνωσε υπέρμετρη αυταρέσκεια στο ύφος του εξαγγέλοντος. διέγνωσε πως όλα τούτα μυρίζουν εκλογές, καλλωπίζουν το λίκνο της οριστικής του αφάνειας. ο μετεξελιγμένος ναζί έχει ακόμη έργο και μέλλον μπροστά του, έχει να ολοκληρώσει τη μετάλλαξη των ανθρώπων της επικράτειάς του.

ψάχνουν οι βαλτοί του με τα κιάλια τη μέρα και με τους προβολείς τη νύχτα κάθε γωνιά της πόλης να βρούν τους αταίριαστους, μετά τους ασύντακτους, μετά μένα και σένα.  

ώρα εννέα παρά, πίσω, γωνία ιπποκράτους και πανεπιστημίου, στον εύρρυθμο πια χώρο, προέκταση της επικράτειας του ρουφιάνου καταστηματάρχη, αφήγηση μαρτυρίου σε κάποιον που περίμενα... 

-καλησπέρα, έχουμε πανσέληνο απόψε, 

-μολυβί πανσέληνο

... σταγόνα-σταγόνα η ρακί, γουλιά-γουλιά η μπύρα στο καφενείο λίγη ώρα μετά. δεν μπορεί να συνέβη αυτό μπροστά μας, μπροστά στα μάτια μας. και συνεχίζουμε να πίνουμε μολυβένια ουσία, αλλάζοντας σταλιά-σταλιά το κόκκινο, αλλάζοντας το αίμα μας, μεταλλασσόμενοι σε μολυβένιες υπάρξεις. η βαρβαρότητα δεν είναι πια μαύρη, η απανθρωπιά δεν είναι πια φαιά. και η ντροπή δεν είναι πια κόκκινη γιατί δεν υπάρχει.

* το 1937 και αφού οι ναζί, είχαν εδραιωθεί για τα καλά στην εξουσία και με τις ευλογίες της φιλελεύθερης δύσης, ξερρίζωσαν την αιωνόβια βελανιδιά στους λόφους της Βαϊμάρης, ο ίσκιος της οποίας ήταν το καταφύγιο του Γκαίτε, του Σίλλερ και άλλων γερμανών διανοουμένων.